verslag nummer 5

Blog 5

De laatste blog is tot mijn verbazing en schrik alweer 2 maanden geleden!!! Echt waar, voor jullie er erg in hebben sta ik weer voor jullie neus!!! Ik zit al op de helft!!

De vorige blog eindigde bij de nieuwjaarsduik in de Caribische zee, dus daar pak ik de draad weer op…

De eerste grote happening die volgde was natuurlijk dat mijn ouders en oom&tante bij me op bezoek kwamen. Ik had er lang naar uitgekeken, en daar waren ze dan eindelijk. Tussen het werk door heb ik ze allerlei highlights van het eiland laten zien. En daardoor heb ik weer dingen van het eiland gezien, die ik anders waarschijnlijk niet gedaan zou hebben. Zo zijn we naar het ezels-opvangcentrum geweest. Vroeger, toen hier de slavernij nog aan de orde van de dag was, werden de ezels ook ingezet bij de zoutwinning. Toen de slavernij opgeheven werd, werden ook de ezels op een gegeven moment overbodig en zijn ze losgelaten, met alle gevolgen van dien. Op het eiland lopen dus veel wilde ezels rond. Een mevrouw had het met ze te doen, en is een opvangcentrum begonnen. Er is inmiddels een project gaande om de hoeveelheid wilde ezels in te perken. Je ziet ze nu ook lang zo veel niet meer als een half jaar geleden. Uiteraard zijn we die dag langs de zoutpannen en de slavenhuisjes gereden. Geluncht bij Sorobon, het meest idyllische strand van het eiland. Dit is een bekend rondje langs de zuidkust van het eiland.
De volgende dag was er een bbq op het strand. En hier geldt het motto: Hoe meer zielen, hoe meer vreugd! Iemand vat het plan om een bbq te organiseren en die regelt een lokatie (bij iemand thuis of op een strand. Er zijn een aantal plekken waar dit mogelijk is) en neemt een bbq mee. Het is gebruikelijk om zelf vlees/vis/ander spul voor op de bbq mee te nemen en je eigen drank. Alles wordt dan ingeleverd en op een gegeven moment krijg je het (in principe) gaargebakken weer aangereikt. Er wordt dan uiteraard niet moeilijk gedaan over wat je ingeleverd hebt en wat je te eten krijgt…
Een van de jongens hier mag graag vissen, dus die had zijn lijnen meegenomen en ook wat gevangen. Die vissen werden ter plekke schoongemaakt, met wat kruidenboter in aluminiumfolie verpakt en op de grill gelegd. Verser kun je het niet krijgen!
Helaas zijn er van die bewuste bbq wel wat mensen ziek geworden, zo ook mijn oom en tante. Gelukkig heeft het hun niet de hele vakantie verpest!
Het toeristen seizoen is hier inmiddels in volle gang. En als je een cruise gaat maken, is de kans groot dat je ook een dagje Bonaire doet. Bij tijd en wijle liggen hier twee boten die ongeveer 4500 personen aan boord hebben. Per boot! Dus een invasie van 9000 toeristen. Dit geeft behoorlijk wat reuring in het kleine centrum van Kralendijk, maar ook op de rest van het eiland. Op het plein recht tegenover de haven wordt er dan een markt neergezet met lokale prullaria en aanverwante dingen. Dus daar zijn we ook even overheen gelopen (kijken.kijken, niet kopen). En daarna even op een terrasje zitten, kopje koffie/biertje en mooi mensen kijken!
Uiteraard stond ook Slagbaai NP op het programma. Pa had uiteindelijk een huurauto weten te regelen op het vliegveld, en die ben ik dus op gaan halen. Dit bleek een gewone personenauto te zijn. En daarmee zijn we slagbaai ingereden. De verhuurmaatschappij keek niet heel gelukkig, en ook de ranger van het park keek bedenkelijk. Uiteindelijk zijn we er weer uitgekomen, met waarschijnlijk wat deuken in de bodemplaat van de steenslag. Maar geen zichtbare schade aan de zijkanten, dus wie maalt erom? Tip voor de volgende keer: Neem toch maar een pick-up of een jeep. Ook heb ik ze meegenomen naar Klein Bonaire en als laatste een kijkje naar de onderwaterwerld. Ze zagen het met zijn allen niet zo zitten om te gaan snorkelen dus we zijn met een glass-bottom-boat meegeweest, na zonsondergang. En dan zie je dus heel andere beesten dan overdag. (oa. een kreeft en een koraalduivel). De twee weken zijn omgevlogen!

Daarna weer over naar het normale leven… Hier en daar een feestje, af en toe een bbq, en veel werken en vliegen. Tussendoor ook nog even een popquiz meegepakt. Ook de eerste fase van de afscheidsfeestjes is begonnen… Ik had het al in een eerdere blog gemeld. Ik ben samen met een aantal mensen tegelijk begonnen. Daarvan is er er alweer een (met gezin) weer naar huis, de andere heeft voor nog 3 maanden bijgetekend. Eind deze maand gaan er weer drie naar huis en de volgende maanden ook weer. Gelukkig komen er af en toe ook nieuwe mensen bij.
Ik kreeg laatst de vraag of ik geen last van heimwee heb. Soms heb ik dat inderdaad. Vooral als je iets niet (dichtbij) hebt, realiseer je je dit. Natuurlijk mis ik mijn familie af en toe, vooral nu mijn broer en schoonzus net opnieuw ouders zijn geworden van een prachtige zoon Jaivey. En het was heel fijn om mijn ouders weer even dichtbij te hebben. Ook mis ik het werk op de straat. Het werk op de spoedeisende hulp is zeker leuk, maar het klussen op straat is me hier net te weinig. Ook het ‘geneuzel’aan de koffietafel op post Enschede mis ik. Het gaat soms even helemaal nergens over, of juist wel. Het zootje ongeregeld van de handbal heeft dit seizoen een aantal feestjes (gehad) die voorbij gaan zonder mij. Gelukkig houden ze me op de hoogte door middel van veel vage foto’s, zodat ik er toch een soort van bij kan zijn. En er staan voor volgend seizoen ook al weer het een en ander op de kalender. Ook andere dingen als vrienden en de pubquiz gaan door. Facebook is dan een leuk medium, maar je staat toch een beetje aan de zijlijn.
Daar staat natuurlijk tegenover dat ik hier een goed sociaal leven heb. Als ik zin heb om even iets te drinken is er altijd wel iemand die met me mee wil. Ik maak regelmatig een uitstapje naar een van de buureilanden. En de eerste zin bovenaan de blog zegt eigenlijk genoeg! Tel daar het klimaat bij op. Nu weet ik zeker dat ik een zomer mens ben. Ik wil niet ’s morgens na hoeven denken over het tijdstip van thuiskomen en of ik dan een jas mee moet nemen voor de kou.

Af en toe trek ik er ook op uit met mijn fotocamera. Begin februari was er een dag waarbij het wat harder waaide dan anders. Dit zorgt vooral aan de wilde zuidkust voor mooie golven. Ik kan daar erg van genieten. De kracht van water en de hoge golven. En dat proberen op een foto vast te leggen.

Hoog op mijn verlanglijstje staat nog een trip naar St. Maarten en Saba (dit kun je in een keer doen), maar vanwege de vliegtijd en verbindingen kom ik er maar niet. Eind februari had ik weer een aantal dagen achter elkaar vrij, en weer lukte het niet. Een collega vroeg of ik al eens nagedacht had over Trinidad en Tobago, dat stond bij haar juist hoog! Ik ben even gaan googelen en dit zag er allemaal wel leuk uit en bovendien heel goed bereikbaar!
Dus op naar Trinidad. Het vliegtuig gaat van Curacao naar Trinidad, dus ik moest eerst op Curacao terecht zien te komen. Ik naar het vliegveld om te kijken wat mogelijk was. Het lukte me om een retourticket te regelen. Toen snel naar huis om een vlucht van Curacao naar Trinidad te boeken. Ook meteen een guesthouse en een huurauto geboekt! Toen nog even snel mijn tas pakken en naar het werk. (Ik had gewoon een late dienst!) De volgende dag een vroege, snel mijn tas gehaald en me door de buurman naar het vliegveld laten brengen. Ruim op tijd aanwezig om met het bekende propellor vliegtuigje naar Curacao te vertrekken. En of de duvel ermee speelt, ik heb weer (dit keer waarschijnlijk in het kader van de gewichtsverdeling) naast de piloot gezeten. Het blijft een vette ervaring!! Op de airport van curacao even wachten op de aansluiting, en toen door met Surinam Airways nog anderhalf uur vliegen (terug over Bonaire, de andere kant op!) Zonder problemen door de douane gekomen. Ik maakte me nog wel een beetje zorgen. Ik moest een papiertje invullen met wie ik was, wat ik kwam doen en wat mijn beroep is. Je kent ze wel, die papiertjes voor de immigratie/toeristenonderzoek. Daar vroegen ze ook of ik in de afgelopen 6 maanden nog in andere landen geweest was. En uiteraard krijg ik regelmatig stempeltjes van de douane als ik voor het werk vlieg. Zo heb ik dus al een aantal stempels van Colombia, en ik wist niet zeker of dat problemen ging geven. Nou, niet dus. Toen door naar de autoverhuur. Die meneer keek me een beetje appelig aan. Heeft u een auto gehuurd? Toegegeven, het was inmiddels 23 uur ’s avonds, ik geef hem het voordeel van de twijfel. Gelukkig had ik een formulier uitgeprint waarop stond dat ze verheugd waren aan mij een auto te verhuren. Blader, blader, blader, ah, hier heb ik wat! Pfjew… Want op dit eiland ben je nergens zonder auto. Daarna begon hij wat bezorgd te kijken… Hij is wel handgeschakeld… Geen probleem meneer! Ik heb er maar niet bij gezegd dat ik me meer zorgen maakte om het feit dat ze aan de andere kant van de weg rijden. Hoewel ook dat inmiddels geen probleem is, dit heb ik eerder in Australie, Engeland en Malta gedaan. Ook heb ik 4 dagen lang ruzie gehad met de navigatie. Ik snapte bij tijd en wijle niet welke afslag ik nou moest nemen. Op naar het guesthouse. Uiteraard bij de eerste afslag de richtingaanwijzer en de ruitenwisser even verwisseld. Alles is hetzelfde, het zit alleen aan de andere kant van de auto, de fabrikanten vinden het alleen leuk om die twee dingen om te draaien!
Om half twaalf aangekomen bij de guesthouse. Wel volop licht aan, maar geen receptionist en een vaste deur. Geen nood. Ik bel gewoon even. Ik had wat nummers hier en daar. Bij het eerste telefoonnummer ging het even mis met de landcodes. Meldkamer Politie; waar kan ik u mee helpen? Nou, eh, sorry, eh…. Ik heb u niet nodig…. Daar zo van geschrokken dat ik maar even op onderzoek ben gegaan. Voor de ingang waren wat deuren naar, zo leek het, wat kamers. En de eerste deur die ik voelde was los. En daar stond een bed! Mijn eerste reactie was: mooi, dan hoef ik in ieder geval niet in de auto te slapen. Maar ja, er lag geen beddengoed op… Ik vond op mijn printje nog een telefoonnummer wat 24 uur bereikbaar was. Helaas, bij herhaling in gesprek.
Opnieuw op onderzoek uit. Ik ben om het gebouw heen gelopen, en daar kwam ik een achterdeur tegen… Ook los! Dus naar binnengegaan, en maar hopen dat er niet een keihard alarm af zou gaan… Eerste deur links stond open: Een niet al te frisse keuken, in het gangetje liepen twee veelpotigen rustig over de vloer te banjeren en verderop de gang verwelkomd door een enthousiast fladderende vleermuis… Ehm… Waar ben ik terecht gekomen???? Maar weer wat deuren geprobeerd en de eerste kamers werden zo te zien gebruikt als opslag. Toen vond ik een kamer waar een opgemaakt bed stond. Zouden ze dan toch op me gerekend hebben?? Inmiddels was ik wel een beetje klaar met de dag, dus de auto achter het huis geparkeerd, spullen gepakt en als Sneeuwwitje op het bed gaan liggen. Een beetje onrustig geslapen uiteraard. De volgende ochtend op tijd wakker, het was nog donker. Mooi, ik blijf nog even liggen. Op Bonaire wordt het tussen kwart voor zeven en zeven uur licht, en Trinidad ligt in dezelfde tijdzone, dus is het per definitie te vroeg om op te staan!! Op een gegeven moment was ik wel een beetje klaar met slapen/op bed liggen. Hoe laat is het eigenlijk? Half negen. Huh? Toen het gordijn maar eens even opzij geschoven…. Ah! Een blinde muur, tja, dan kan ik wel blijven wachten tot het licht wordt!! Dus toch maar opgestaan, gedouched en gekeken of er inmiddels mensen aanwezig waren.
Bij het zwembad tref ik die inderdaad aan. Het blijkt dat ik heb geslapen in de kamer van een kamermeisje. De eigenaar was inmiddels opgetrommeld. Oh, had u geboekt? Oh, bookings.com, ja, daar heb ik me inderdaad een tijdje terug bij aangemeld. Heeft u in die kamer geslapen, tja daar kan ik u echt niets voor rekenen, en sorry voor het ongemak, ik geef u korting op de resterende nachten! Ik zeg: dikke prima. De man had de zaak net overgenomen en was volop in renovatie en opstartperikelen. Ik kreeg een andere kamer en die was inmiddels al gerenoveerd. De verdere dag de lokale shoppingmall bezocht (eindelijk weer eens een fatsoenlijke hoeveelheid winkels bij elkaar) en de supermarkt. Later op de middag een beetje gelezen aan de rand van het zwembad.
De volgende dag ben ik er met de auto opuit gegaan. Eerst naar Pitch Lake. Dit is een asfaltmeer. Er is hier zoveel olie dat dit gewoon omhoog komt. Dit wordt met een graafmachine afgegraven en verhit, en daarna gebruikt als asfalt. Dit is ook een belangrijk export product. Ze kunnen hier op het eiland goed op verdienen, en zijn (nog) niet afhankelijk van toerisme. Dit staat dus op een heel laag pitje. En dat heb ik ook wel gemerkt. Misschien ook omdat het het carnavalsweekend was, maar ik was een van de weinige blanke mensen. Ook een ander vermeldingswaardig feit: Ik ben met Surinam Airways naar het eiland gevlogen. Daar hoorde ik nog Nederlands. Daarna 4 (vier!!) dagen niet meer!!! Pas in het vliegtuig terug naar Curacao hoorde ik weer Nederlands om me heen. Echt een unieke gebeurtenis!!!!!!
Oké, terug naar het asfaltmeer. Een uitgebreide rondleiding gekregen van een uiterst vriendelijke meneer, die goed begreep dat het Engels wat op het eiland gesproken wordt, nogal verschilt van het Engels dat in Engeland/Amerika gesproken wordt. De mensen hebben een zingende intonatie, vreten de helft van de woorden op en de andere helft wordt nauwelijks uitgesproken. Daarbij komt dat ze ook nog eens heel snel praten. Als ze onderling met elkaar praten, zijn ze echt niet te verstaan. En dan reken ik mezelf tot de groep mensen die best een aardig woordje Engels spreekt.
Daarna door naar Devil’s Woodyard, een moddervulkaan. Althans, dat was de bedoeling. De navigatie opnieuw ingesteld en weer op pad. Op een gegeven moment word ik linksaf gestuurd, een weggetje die nauwelijks anderhalve meter breed was (ongeveer net zo breed als mijn auto, een grote pick-up), maar die vervolgens ook nog eens slecht wegdek had, vol met kuilen en gaten zat, en ook nog eens heel steil naar beneden ging. Ik had geen idee of ik er al bijna was of dat de weg nog smaller of slechter zou worden. Ik ben doorgereden in de hoop dat de navigatie me op een andere manier dichterbij zou brengen, maar dat is niet gelukt. Uiteindelijk was ik het zat en ben onverrichter zake weer teruggekeerd naar het guesthouse.
De volgende dag stond Tobago op het programma. Je kunt daar op twee manieren komen. Met de veerboot (ongeveer 2,5 uur varen) of met het vliegtuig (20 minuten). Omdat ik maar één dag de tijd had heb ik voor de tweede optie gekozen. Ik sta dus om negen uur op het vliegveld om een ticket te regelen. Blijkt de eerste mogelijkheid pas om twee uur ’s middags te zijn. Maar ik kon wel op de stand-by lijst gaan staan. Dit betekent dat als er nog een plekje vrij is in het vliegtuig dat je eerder mee kan. Om 12 uur ging dan toch de lucht in. Op Tobago weer een auto gehuurd en een stuk gaan rijden. Een heel ander eiland. Heel groen, veel bergen, smalle wegen en mooie kuststroken. Het lastige was dat je de bochten niet kon overzien, en er dus altijd een local met een aardige gang (want die kent de weg nou eenmaal beter) de hoek omzeilen. Aan het einde van de dag was ik dus aardig kapot. De hele dag geconcentreerd aan het auto rijden (ook daar aan de andere kant van de weg) en toen ik terug was op Trinidad, nog een uur naar huis rijden.
Op zaterdag stond de cultuur op het programma. Ik heb de afwijking dat als ik in een land ben, altijd (indien mogelijk) de hoofdstad wil bezoeken. In het toeristenboekje wat ik meegenomen had stond een stadswandeling die me langs de highlights van de stad zou leiden. Ik had echter geen rekening gehouden met het feit dat het (kinder)carnaval was. Alles was dicht, tot en met de cathedraal aan toe…
Dus maar langs de route van de optocht gaan staan en naar de kinderen gaan kijken. Wat een happening. Van de kleuterschool tot middelbare school, iedereen zag er prachtig uit. Er waren er zelfs bij met van de geweldige verentooien. Veel groepen hadden een grote truck ingehuurd en die volgeladen met muziekboxen. Daar kwam een enorme hoeveelheid muziek uit, standje burenruzie zeg maar. Door de bas werden de vouwen uit je broek geblazen! Ik heb een filmpje gemaakt van een flesje water wat beweegt op de trillingen van het geluid. Caribisch carnaval, op en top!! Wat heb ik daar van genoten. Later op de middag in de drukke (hoofd)winkelstraat mensen gekeken. Veel mensen die plezier maakten, muziek overal. En vooral veel straatventers.
Terug bij de auto bleek dat ik de lichten aan had laten staan. Ik had onderweg een goede regenbui gehad, en daarbij de lichten aangedaan. En er is geen alarm afgegaan toen ik wegliep… Dus op zoek naar startkabels, die al snel gevonden, maar die mevrouw kon mij niet helpen vanwege de gevoeligheid van de computer in de auto. Auto gevonden. Is de auto handgeschakeld? Ja. Oké, dan duw ik je wel even. In een mum van tijd stonden er 4 heren om me heen die mij wel even wilde helpen. Auto aanduwen lukte niet. Dus de andere auto ervoor gezet en met de startkabels in de weer. Niets!! Uiteindelijk hebben de heren mijn accu uit de auto gehaald, de andere accu erin gezet, de auto gestart, accu er weer uit, mijn accu er weer in en maar hopen dat de auto niet afslaat!!! Gelukkig moest ik nog een uur rijden.

Op zondag stond de thuisreis weer op het programma. Dit is ook niet zonder slag of stoot gegaan.
Bij het vliegveld aangekomen eerst ingechecked en daarna de auto af gaan tanken. Ook hier is het systeem dat je eerst betaald en dan tankt. Dus geld achtergelaten (geen idee hoeveel ik nodig had) en de auto volgegooid. Toch even omgerekend… Ik moest 62 TTS betalen, dit delen door 6, dan krijg je het bedrag in US dollar… 10 dollar dus (= 7,50 euro!!) En daar heb ik dus 4 dagen plezier voor gehad!!! Mooi land! Toen de auto ingeleverd. De dames van de verhuurmaatschappij hebben een rondje om de auto heengelopen en gingen accoord met de staat van de auto. Dus door de douane, langs de security, schoenen uit/riem af/ tablet uit de tas. En toen in de wachtruimte gaan zitten tot we aan boord konden gaan. Ik had inmiddels mijn leesboek erbij gepakt, en met een half oor luister ik naar de omroepinstallatie… Your attention please.. Hoor ik nu met dat gekke accent mijn naam omgeroepen. Zo ie zo wordt mijn naam verbasterd in het engels, men spreekt de K van Knol niet uit, dus dit wordt Nol. Dan is zo’n omroepinstallatie ook niet altijd goed te verstaan… Dus toch maar even op zoek naar de informatiebalie waar de gezochte persoon zich diende te vervoegen. Tja, informatiebalie…. Geen idee. Dus naar de balie gegaan waar ik me moest melden om te boarden. Die mw kijkt me vragend aan, maar was doortastend genoeg om even een telefoontje te plegen. Wat blijkt nou? Het ging inderdaad om mij, en men was vergeten mijn creditcard terug te geven bij de auto-verhuurmaatschappij! Ik weer terug. Door de douane, langs de immigratie, kaart teruggekregen, weer terug door de douane, door de securitycheck, schoenen uit/riem af/tablet uit de tas. Ik stapte als laatste het vliegtuig in. Na mij gingen meteen de deuren dicht en vertrokken we…
Terug op Bonaire stond mijn buurvrouw klaar om mij weer naar huis te brengen. Even bijgekletst en door naar het centrum van Kralendijk. Het was tenslotte nog steeds carnaval. Ook hier op Bonaire wordt dit groots gevierd, en daar wilde ik uiteraard getuige van zijn. En omdat de volwassen natuurlijk meer kunnen hebben, waren de verentooien ook hier volop aanwezig. Het feest houdt hier ook een paar dagen aan. Op dinsdag was er nog een lichtjesparade. Hierbij zie je dezelfde optocht als op zondag, maar dan ’s avonds en dan zijn de mensen en de wagens versierd met lampjes. De maandag van carnaval is hier ook een verplichte vrije dag (er worden ook zondagsdiensten in het ziekenhuis gedraaid en alles is dicht), maar veel mensen hebben de hele week vrij.

Het normale leven is hier inmiddels weer ingegaan. Behalve mijn verjaardag staan er op korte termijn geen grote dingen gepland, dus ik wilde het hier bij laten, ik moet tenslotte de volgende keer weer wat te vertellen hebben….

Big hug en tot de volgende keer!!