de zesde update!

Hier ben ik weer, deze keer iets eerder dan de andere keren, omdat er een hele drukke periode aan zit te komen. Pa en ma komen opnieuw langs en aansluitend ga ik zelf op vakantie! Die verhalen bewaar ik voor de volgende blog!
De afgelopen periode ben ik voornamelijk aan het werk geweest en deze keer eens niet van het eiland afgeweest! Maar evengoed genoeg om te vertellen.

Het vorige verhaal heb ik op mijn verjaardag online gezet en hier nog niets over verteld. Ik zat in de nachtdienst en werd dus jarig op mijn werk. Vlak voor twaalf uur word ik van de afdeling gelokt en toen ik weer terugkwam hadden collega’s een stoel versierd, een kaarsje op een tompouce gezet en aangestoken en werd ik luidkeels toegezongen. Zelf had ik ook nog een taart/koek gebakken (ik kon het toch niet laten), dus we hebben zitten smullen. ’s Morgens thuisgekomen had de buurvrouw slingers en ballonnen opgehangen en werd ik voor de tweede keer die dag toegezongen. Daarna even gaan slapen en de verdere dag een beetje rustig aan gedaan. ’s Avonds met een aantal vrienden even wat gaan eten. Via facebook, email en whats’app veel aandacht gekregen. Kortom: ik heb me heel erg jarig gevoeld die dag. Het was wel een beetje een gekke gewaarwording. Meestal ben ik jarig als ik op wintersport ben, dus mijn verjaardag wordt meestal gevierd in een dikke skibroek, nu had ik een korte broek/bikini aan! Voor beide is wat te zeggen.

Ondertussen is er een collega even naar Nederland teruggeweest. Ik had een onderwatercamera besteld via internet, en die bij haar dochter af laten leveren. De collega heeft hem dus meegenomen deze kant op. Dus ik weer naar Klein Bonaire (wat een straf! ;) om een paar leuke foto’s te schieten van de wereld boven en onder water. Het is hier en daar behoorlijk ondiep (pas op voor je knieën in combinatie met het koraal!), maar dat geeft juist mooie plaatjes. Ook boven water maakt hij haarscherpe foto’s, al met al behoorlijk tevreden over de camera. Ik ben hem al een keer bijna kwijt geweest, gelukkig wel weer teruggevonden!!

Zoals ik al eerder meldde, ga ik er af en toe opuit! Het is afgelopen weekend Pasen geweest. En dat wordt hier groots gevierd! Een paar dagen voor Pasen begint het gesleep. Het is hier een goede gewoonte om de paasdagen op een geïmproviseerde camping op het strand door te brengen. En men sleept dan ongeveer de halve huisraad mee! Uiteraard een tent (al dan niet in elkaar geknutseld van pallets en zeil), maar ook een koelkast (met een aggregaat), grote muziekboxen, veel koelboxen met drank en wat al niet meer en uiteraard een BBQ! Bij Lac Bai zou een grote ‘camping’ zijn, maar zover ben ik niet gekomen. Ik was er nog niet geweest en ik vond dat ik op een gegeven moment wel erg ver van de bewoonde wereld kwam. Terwijl ik vliegdienst had. Onderweg nog wel even wat leuke foto’s geschoten, maar de foto van de ‘camping’ is van een andere plek.
Zelf ben ik met Pasen wezen lunchen met mijn buurvrouw en een collega van haar. ’s Avonds heb ik zowaar weer eens een keer gekookt. Asperges! Het seizoen is weer begonnen. Hoewel het hier waarschijnlijk een eenmalige gebeurtenis is geweest. Ze zijn hier namelijk reteduur!! Ik heb 10 dollar moeten betalen voor een portie van 6 asperges!! (omgerekend ruim 7 euro). Samen met de gerookte zalm was het een echt (heel duur) feestmaal.

Inmiddels heb ik geocache ontdekt, via een collega. Het blijkt dat er overal op de wereld door mensen ‘schatten’ zijn verborgen. De verstopplekken zijn verbonden met gps- coördinaten en met de gemiddelde smartphone kun je dus deze schatten vinden. Nou moet je bij schatten niet denken aan gouden munten en andere materialen van veel waarde. Je kunt er iets uithalen, maar dan moet je er weer iets indoen van ongeveer dezelfde waarde. Mij gaat het vooral om de kick van het vinden. Ik heb er al drie gevonden! Het mooie van dit ‘schatzoeken’ is dat je soms op plekken komt waar je normaal niet zou komen. Dus weer een reden om er opuit te trekken.

Deze keer ga ik ook wat uitgebreider in op het vliegen… Ik had al eerder gemeld dat dit waanzinnig leuk is om te doen! Maar het kost ook wat. Vooral tijd en energie. Voor een vlucht naar Colombia ben je al snel 9 uur kwijt. Je begint te tellen vanaf het moment dat ze je bellen. Mijn top ligt op een dag dat ik ’s morgens om kwart voor zeven begonnen ben met een vroege dienst. Aansluitend had ik een teamvergadering en tijdens die vergadering kreeg ik al te horen dat er een vlucht was. Na de vergadering even snel naar huis gegaan om wat te eten en een andere kleur uniform aan te trekken om daarna meteen weer terug te gaan naar het ziekenhuis. Toen de vlucht naar Colombia en toen ik thuis de deur weer binnenstapte was het inmiddels kwart over drie ’s nachts!
De vlucht doe je met twee verpleegkundigen en onderling maak je afspraken over wie welk takenpakket op zich neemt. De ene doet de patiëntenzorg. Dit houdt in dat je het aanspreekpunt bent voor de patiënt, dat je ervoor zorgt dat deze zich, naar omstandigheden, comfortabel voelt. Je zorgt ervoor dat de controles als hartslag/bloeddruk/ zuurstofvoorziening op orde blijft (vooral dat laatste is belangrijk; door het vliegen wil dat nog wel eens lager worden dan gewenst). Daarbij moet je natuurlijk wel bedenken dat mensen niet naar een ander (ei)land worden gevlogen omdat ze last hebben van ingegroeide teennagels of gespleten haarpunten. Ze mankeren echt wel wat! De andere verpleegkundige zorgt voor de logistiek. Dit betekent dat je de hele papierwinkel onder je beheer hebt (en dat is nogal wat!). Ook zorg je voor de communicatie met de diverse ambulance diensten. Bovendien ben je het aanspreekpunt voor de begeleiders/familie van de patiënt. Afhankelijk van de ernst van de situatie gaat er ook een anesthesist mee, en naar Colombia altijd.
En onderweg maken we uiteraard af en toe doldwaze avonturen mee. Ik had al een keer gemeld dat ik op het vliegveld van Medellin 3 uur gezeten heb, en dat ik met mijn rode uniform, gemiddeld 20 cm langer dan de gemiddelde Colombiaan en mijn blonde haar nogal een bezienswaardigheid was. Het kan nog gekker.
Zo moesten we een keer met de ambulance mee naar het ziekenhuis, omdat de uitrusting van de ambulance onvoldoende was en de patiënt ernstig in de kreukels lag en aan de beademing. Dan ga je dus met je hele hebben en houwen een ambulance in die er van de buitenkant uitziet als een dinky-toy en aan de binnenkant eigenlijk niet veel ruimer dan de buitenkant doet vermoeden. Denk je dat het vliegtuig klein is: nou, dat is een balzaal ten opzichte van een Colombiaanse ambulance. Uiteraard ook gericht op de lengte van de gemiddelde Colombiaan. Dus als ik achterin zit op het bankje, houdt het bankje halverwege mijn bovenbenen op. En als de chauffeur een beetje wild rijdt, moet ik nogal oppassen voor mijn balans wil ik niet bovenop de patiënt komen te liggen. Onderweg rijden we met blauwe zwaailampen. Ik ben er inmiddels achter dat elke ambulance altijd met zwaailampen rijdt en dat men daarvoor niet aan de kant gaat. Wat dus de functie van de lampen is, is me nog steeds een raadsel. En mijn Spaans is niet voldoende om de vraag bij de ambulancemedewerkers neer te leggen of het antwoord wat ik eventueel krijg te kunnen begrijpen. Ik had al eerder over de tolpoortjes verteld. De patiënt in, naar omstandigheden, goede conditie afgeleverd in het ziekenhuis en dus konden we weer terug naar het vliegveld. De ambulance bemanning had al gezegd dat ze ons niet terug zouden brengen (dit is wel gebruikelijk) maar dat er een andere ambulance zou komen. Dus wij wachten. En wachten. Nog vijf minuten… En weer wachten. Ondertussen hadden we van een uiterst vriendelijke medewerker van het ziekenhuis al een kop koffie en een snack gekregen. En we moesten nog vijf minuten wachten…. Drie kwartier later kwam er een taxibusje met een akelig chagrijnige chauffeur aanrijden. Dit was een gewone 9- persoons- busje in, opnieuw, Colombiaanse uitvoering. Nou moet je weten dat de patiënt op een soort bed ligt van 180x50 cm, zonder onderstel. Dit wordt getild en vastgebonden op een traditioneel onderstel van een ambulancebrancard die we op Bonaire gebruiken. (Voor de kenners: een gele stryker, zoals die bij sommige ambulancediensten in Nederland ook wordt gebruikt). En nou heb ik niet bepaald een goed ruimtelijk inzicht, maar zelfs ik zag dat dit niet in dit taxibusje zou passen. Daar had de chauffeur een passende oplossing voor…. Met een touw gewoon vastbinden op het imperiaal, boven op het dak! Wij vonden dit allang goed. We waren wel een beetje klaar met wachten en wilden richting Bonaire terug!
Inmiddels heb ik er ongeveer 15 vluchten op zitten. Met name naar Colombia, maar dus ook naar Curaçao en Aruba.

Dan wil ik het nog even hebben over de eigen aardigheden van het eiland. Af en toe kom je daar pareltjes van tegen.
Bijvoorbeeld de huurauto’s. Waar normaal aan de binnenkant van de tankdop staat welke brandstof er getankt moet worden, staat dat hier soms aan de buitenkant. Maar niet of het benzine of diesel moet zijn. Nee, je moet de gele tankspuit (yellow handle only) kiezen als je bij het pompstation bent.
Inmiddels is hier de droge periode aangebroken. Al enige tijd heeft het hier niet van betekenis geregend. En dan is het helemaal niet erg als je een raam op een stuk dak van je auto mist. Toen ik hier net was regende het wat meer, en toen ben ik een auto tegengekomen die een briljante oplossing had gevonden tegen het regenwater….
Eierdozen worden hier de laatste tijd alleen geleverd in dozijnformaat. Maar er is ook markt voor verpakkingen van 6. Nou… Geen probleem… Dan snij je toch gewoon het doosje doormidden?
Ook nog een heel verhaal… Half februari is er wat meer aandacht voor de verlichting van de auto’s en de kentekenplaten. Dus zijn de heren en dames agenten extra actief. De kranten hebben er bol van gestaan. Op een gegeven moment kom ik terug van het boodschappen doen, en ben onderweg naar huis. Achter mij een politie auto. Ik draai driekwart rotonde over richting huis en de politieauto volgt mij. Dit kan. De auto blijft keurig achter me rijden. Op een gegeven moment gaan voor 2-3 seconden de zwaailampen aan. Ik aan de kant, haal mijn voet van het gaspedaal af met de intentie de auto in te laten halen. Dit doen ze niet. Ik ben weer bij een afslag aangekomen, en de politie auto volgt mij nog steeds… zouden ze me dan toch moeten hebben? Toch maar even geparkeerd. En inderdaad; ze wilden even met me praten. Mijn voorlamp links was kapot, dat wist ik, en de kentekenplaat achter lag in de laadruimte. En de sterke arm vond het dus nodig mij te bekeuren voor het niet op orde hebben van de verlichting. Voor het niet hebben van een kentekenplaat kreeg ik een waarschuwing. Ze zijn een half uur (!) bezig geweest met het uitschrijven van de bon. Ze doen dat hier namelijk niet zo vaak. En ze konden mij niet de hoogte van het boetebedrag zeggen. Ik moest met de bon naar het openbaar ministerie en daar zou ik verder horen. Als ik de bekeuring niet wenste te betalen kon ik me verantwoorden op 1 april voor de rechter (een heuse rechtszitting!). Mijn motto met bekeuringen: snel betalen, dan ben je er snel vanaf. Dus ik de volgende dag naar het OM. Die bleek maar 1 uur per dag voor dit soort dingen open te zijn. En ik was toevallig net op het moment dat dat uur begon, dus ik naar binnen. Daar werd ik keurig geholpen. De hoogte van de bekeuring werd gesteld op $30. Maar dat kon ik niet daar betalen…. Nee, daar hadden ze iets anders voor bedacht! Ik moest met het papiertje naar de belastingdienst, om de bekeuring daar te betalen. En vervolgens weer met het bewijs van betaling terug naar het OM! Dus ik naar de belastingdienst. En daar was het natuurlijk hartstikke druk! Precies op tijd kwam ik terug op het OM om het bonnetje in te leveren.

Ook ben ik weer een keer wezen vissen. Dat gebeurt op een andere manier dan je denkt. Er komt geen hengel aan te pas. Gewoon een spoel met een enorm stuk vislijn. Hieraan zitten een aantal haken met kunstaas. Die haken gooi je overboord en dan laat je de spoel rustig afdraaien, totdat de lijn een aardig stuk achter de boot hangt. Ondertussen ga je varen en houd je de lijn goed vast. En als de vissen dan honger hebben happen ze in het kunstaas en daarmee in de haak. En dat voel je aan je lijn! Dan dus als de sodemieter de lijn binnenhalen en de vis eraf halen (daar lag echt mijn grens, dat heb ik niet gedaan!) Uiteindelijk hadden we twee tonijnen… Ze hadden niet zo’n honger die dag! Dus zijn we overgegaan op bodemvissen. Er liggen een aantal vaste boeien in het water tussen klein Bonaire en het ‘vaste’ land. Aan een van die boeien zijn we dus gaan liggen. Vervolgens pak je opnieuw een spoel met een stuk lood en een haak. Daaraan haak je wat vis en laat je de lijn naar de bodem zakken. Een ook hier voel je het aan je lijn als je beet hebt! Die dag hebben we aardig wat kleurrijke vissen weten te vangen. We hebben ze nog diezelfde middag schoongemaakt en een collega heeft ze mee naar huis genomen om de op te bakken. Heerlijk gegeten die avond van de zelfgevangen vis!!

Afgelopen week ben ik nog een keer naar Slagbaai geweest. En waar ik normaal de lange route kies (35 km) over het hele park, ben ik deze keer voor de korte route gegaan omdat ik de Brandaris wilde beklimmen. Dit is de hoogste berg (241 m) van Bonaire. Een uitdagende klim, je moet soms echt klauteren en vooral geen last van hoogtevrees hebben, omdat je af en toe best dicht langs een randje gaat. Op de top zou je eventueel de contouren van Curaçao of Venezuela kunnen zien. Helaas niet toen ik daar stond, het weer was te heiig.

Het laatste vermeldenswaardige is nog een avond snorkelduik die ik gemaakt heb met een aantal mensen. Toen ik mijn duikbrevet haalde (Australië, 1999) heb ik één nachtduik gemaakt, en ik vond het een nogal claustrofobische ervaring. Overdag had ik altijd 20+ meter zicht en toen helemaal niets. Alleen het schijnsel van je lamp. Dus ik zag best wel een beetje op tegen dit avontuur. Mede ook omdat men hier heel erg bang is voor waterslangen die hier zouden zitten. Later bleek dat dit helemaal niet waar is, en dat de vermeende slangen een soort aal is. Nadat ik er een beetje aan gewend was aan het donker en lampschijnsel, ging het al snel beter. Opnieuw heel veel vissen gezien, en zelfs een murene. Helaas is juist die foto mislukt.

Dit was het weer voor deze keer. Jullie zijn weer volledig op de hoogte van mijn avonturen op het heerlijke Bonaire. Inmiddels zijn er bijna 8 van de 12 maanden om! Ik heb het nog steeds erg naar mijn zin. Ik snak nog steeds niet naar een regenbui, ondanks dat het hier al een tijd niet geregend heeft. En ik heb ook geen last van het feit dat hier geen seizoenswisselingen zijn en dat het hier alle dagen 30 graden is.

Big hug en tot de volgende keer!