Vakantie!!!!

Tja… Waar zal ik eens beginnen….

Op dit moment ben ik mijn laatste dagen van mijn vakantie aan het opmaken. Een beetje hangen in mijn hangmat, een boekje lezen, mijn foto’s organiseren en de ervaringen en avonturen van de afgelopen 3 weken laten bezinken. In totaal heb ik 4 weken vakantie, alle vakantiedagen die ik heb, neem ik nu in een keer op. Ik had het graag anders gezien, maar door personele (onder)bezetting, kon het niet anders. Ik had liever eind augustus nog een weekje gehad, maar juist die week wordt heel erg druk, vanwege de opleiding die hier gaat starten.

Ik ben de vorige keer geëindigd met de mededeling dat mijn ouders nog een keer langs zouden komen. En dat is gebeurd. Ik woon in een rijtje van appartementen die ook voor vakantie verhuur worden gebruikt en ik kon er voor de twee weken dat zij kwamen een van huren. Dus zaten ze lekker dichtbij. Voor hun ook lekker, ze keken uit op het zwembad. Het werd wel een heel andere vakantie dan in januari. Ze hadden het hele eiland natuurlijk al gezien, we zitten wat verder van het centrum af, fysiek hadden ze allebei wat mankementjes en het was veel warmer. Bij tijd en wijle zijn ze er met de auto op uit gegaan, pa heeft af en toe de fiets toch even gepakt, we zijn slagbaai nog een keer in geweest (veel droger, maar minder hobbelig) en zijn we een paar keer uit eten geweest. Ondanks alles hebben ze evengoed genoten en zijn ze even lekker tot rust gekomen.
Ook het afscheid ging nu veel beter, door de wetenschap dat het einde nu echt in zicht is. Op dit moment is het nog 10 weken, en vol aan de bak (gezien de personele bezetting en ook hier vakantietijd). Toen ik mijn ouders op het vliegveld afzette, moest ik zelf nog een dag werken en zou ik ook vakantie hebben. Hierbij stonden Cuba/Panamacity, en later nog Sint Maarten en omstreken op het programma.

Al langere tijd terug had ik met Emma, een van mijn vriendinnen hier, min of meer afgesproken om naar Cuba te gaan. We kregen het op een gegeven moment over vakantie en ik vertelde dat ik nog heel graag naar Cuba wilde. En dat stond bij haar ook op het lijstje. Laten we samen gaan, is nog gezellig ook. Beide hadden (achteraf gezien) we wel zoiets van; we moeten het eerst maar eens zien. Af en toe begonnen we erover, dat we binnenkort toch eens moesten gaan kijken voor een ticket. We hadden iemand anders hier gesproken die er recent was geweest. Ook zij had alleen een ticket geboekt en daar verder alles geregeld. Met haar ook nog even een avond gezeten (uiteraard met een hapje en een drankje erbij, en waar moet je dat anders doen bij Cuba Compagnie, een (eet)café hier op het eiland. Zij vertelde dat we absoluut bij mensen thuis moesten gaan slapen, casa particular. Goedkoop, vaak heel goed en het is echt bij de mensen thuis. Voor hun weer een extra bron van inkomsten.
Op goede vrijdag met elkaar afgesproken even bij elkaar te komen om een ticket te boeken. Ik had al wat voorwerk gedaan, dus een ticket was zo gevonden. Heen en terug een snelle vlucht (6 uur ongeveer, via Curaçao/Panama). Maar omdat het goede vrijdag was, konden we niet betalen. De bank weigerde op deze dag te werken…. Dus op zoek naar een andere ticket. Die vonden we niet zo snel. Tenminste… De heenvlucht kon net zo snel, maar terug deden we er 24 uur over!!! Waarom duurt dat zo lang, vroegen wij ons af. Het bleek dat je in Panama uit moest stappen en 24 uur later weer verder ging… Tja, dachten wij. Om daar 24 uur te zitten…. Het is net te kort om het land/stad te bekijken, maar heel lang om niets te doen en te wachten. Kunnen we niet uitstappen en in plaats van 24 uur later, 3 dagen later verder te gaan. Dat kon!! En we kregen ook de bank zover mee te werken aan ons plan!! De tickets dus geboekt en betaald! We konden weg!

Op de airport wat euro’s uit de muur getrokken, dat blijkt hier te kunnen. Ze hebben liever euro’s in Cuba. Ze zijn er anti-Amerika en je moet dus ook meer tax betalen als je met dollars aan komt zetten.
Om half twaalf ’s avonds stonden we in Havanna te wachten op de bagage, en daarna de douane door. Het was tamelijk uitgestorven op de airport en we keken dus een beetje verdwaasd rond… En nu? Al snel kwamen er mensen naar ons toe. Waar moet je heen? Nou, eh… Geen idee eigenlijk, naar het centrum? Hebben jullie al een hotel? Nee, en we zijn van plan om in een casa particular te slapen. Ik weet wel iemand. En hij regelde meteen een taxi. Aardige mensen die Cubanen. Na een goeie dertig minuten (en wat rondrijden door een woonwijk, want ze konden het niet meteen vinden) bellen we aan bij Merci. Een uiterst vriendelijke mevrouw, die nog best aardig Engels sprak, en heeeeeel gastvrij. We voelden ons eigenlijk meteen thuis bij haar. Uiteindelijk zou zij onze hele vakantie regelen, maar dat wisten we toen nog niet. De administratie geregeld en omdat we 3 vluchten hadden gehad, met de nodige bagagetoestanden, waren we blij met een bed, wat overigens heerlijk lag!

Het ontbijt moet even verteld worden. Je moet de dag goed beginnen zeggen ze. Nou, dat vinden ze in Cuba ook. We kregen een bord vol met fruit geserveerd; een banaan, een schijf verse ananas, een bakje papaja, een paar schijven guave en nog een half stuk fruit waar ik naam maar niet van kan onthouden. Het zat qua smaak richting een banaan en qua consistentie in de buurt van een kruising tussen een mango en een papaja. Daarnaast een bakje goedemorgen-word-je-wakker-koffie!, in het roomkannetje, waarin al wat suiker zat opgelost, geserveerd in een theeservies wat een beetje leek (qua grootte) op een kinderservies. Dan denk je dat je er bent… Nee hoor. Daarbij kwam ook nog een verse bol brood, ter grootte van een Italiaanse bol, met kaas/komkommer/gebakken ei! En dan te bedenken dat ik na het fruit en de koffie al vol zat. We hebben het broodje in laten pakken en daarna zijn we Havanna ingetrokken. Dit werd ook een vakantie van verschillende manieren van vervoer. We zijn begonnen met ordinair lopen, langs de Malacon. Dit is een soort boulevard, wat met name ’s avonds een ontmoetingsplek is voor iedereen. Overdag zie je er bijna niemand, later, als het donker is, komt iedereen de huizen uit en gaat dan daarheen. Heel grappig om te zien.
Geld gewisseld om het daarna weer meteen uit te geven. Het plan was wat koffie, het is een mojito geworden (voor degene die niet weten wat het is: een cocktail met rum, munt, suiker, limoensap en sodawater), midden op de dag, gewoon omdat het vakantie is. Later zijn we als echte toeristen op een hop-on/ hop off bus (vervoermiddel 1) gaan zitten. Havanna is best wel groot, en op deze manier zie je alle highlights van de stad. In totaal duurt het een uur, maar je kan overal uitstappen en weer opstappen. We zijn bij een supermarkt uitgestapt. Ik geef het toe, ik heb een afwijking. Ik vind het namelijk heel leuk om, als ik in een vreemd land ben, een supermarkt in te duiken om te kijken wat er in de schappen ligt. Het is in Cuba een goede gewoonte om je tas bij een balie in te leveren en alleen met je portemonnee de supermarkt in te gaan. Dus dat hebben we gedaan. Over de supermarkt valt eigenlijk niet veel te vertellen, wel weer over het terrasje waar we op belandden. We wilden graag een ijsje, die hadden we inmiddels wel verdient na al dat geloop. Dus twee ijsjes besteld. Komen ze met twee bakken van 450 ml aanzetten…. En die gingen schoon op!! Tegenover de supermarkt was het nationale aquarium, daar zijn we ook nog even naar binnen geweest. Dat zag er wel een beetje troosteloos uit. De bassins waar de beesten in rondzwommen/ leefden waren nogal klein. We waren precies op tijd voor de dolfijnen show, dus die ook nog even meegepakt. Al met al een beetje hoog Free Willy gehalte, maar je doet er niets aan.

Weer terug naar het centrum, op zoek gegaan naar een restaurant. Overdag staan er overal mensen om je hun zaak in te praten, en die staan er uiteraard ’s avonds ook. We kwamen terecht bij een mevrouw die ons naar haar ‘restaurant’ leidde. Eerst een zijstraatje in, een deur door, een trap op, bij wijze van spreke langs het wasgoed, door de keuken, langs de band die in de huiskamer een moppie muziek staat te spelen, naar het balkon. Daar stonden 3 tafels op een balkon die een meter breed was. Prima gegeten, mooi uitzicht over de straat en live muziek op de achtergrond. Top!
De volgende dag kwamen we langs een ziekenhuis. Dus daar moesten we ook even binnenkijken. We stonden wat te dralen, en al snel kwam de bewaker op ons af. Met wat handen en voeten werk wisten we duidelijk te maken dat we naar binnen wilden. Uiteindelijk begreep hij het en heeft ons rondgeleid. We mochten (uiteraard) geen foto’s maken, maar een verhaal wil ik jullie niet onthouden. We zijn op een soort poli geweest, en volgens mij deed die ook een beetje dienst als spoedeisende hulp. Er was in ieder geval ook een observatie ruimte en een gipskamer. En alle ruimtes werden aangeduid met pictogrammen. Er bleek ook een mortuarium te zijn, naast de gipskamer. En de pictogram liet geen onduidelijkheid hierover: twee voeten met om de grote teen een kaartje! Briljant!!
Na al dat geloop de eerste vorm van vervoer geprobeerd. Een fiets-tukkie. En op een gegeven moment mochten we ook zelf even fietsen. Hilariteit alom uiteraard. Niet alleen bij ons, maar ook bij de mensen langs de weg. Terug in het centrum het museum van de revolutie bezocht en het chocolade museum. Na het eten wilden we eigenlijk in de oude auto weer terug naar huis, maar die kwam er juist niet aan. Dus zijn we in een brommer-tukkie gestapt. (vervoermiddel 2).
De volgende dag zijn we naar Playa Geron gegaan, met de auto. Dit is een klein slaperig dorpje, er valt weinig over te vertellen. Emma heeft een duik gemaakt, ik ben even aan het snorkelen gegaan. De gids vond trouwens nog wel twee grote, met een dier gevulde, schelpen, die had ik zelf niet gevonden.
De volgende dag snel door naar Cienfuegos. Ik had al eerder gemeld dat Merci zo ongeveer onze hele vakantie had geregeld, zonder dat we dat in de gaten hadden. Wat bleek nou. Ze vroeg wat onze plannen waren. Ze waren nog niet strak omlijnd, we wisten ongeveer wat we wilden. In Playa Geron kende ze niemand, maar in Cienfuegos wel, en die kende weer iemand in Playa Geron. Er zijn wat telefoontjes aan gespendeerd, en dus stonden de mensen van de cas particular alweer op ons te wachten bij de bushalte. Dat was voor Playa Geron niet zo erg, maar we hadden in Cienfuegos in de Lonely Planet een leuke cas gevonden, met een tuin met een hangmat, en dat leek ons wel wat. Helaas ging dat plannetje niet door. Hier zijn we eindelijk in een oude auto gestapt en werden we naar de cas particular gebracht. We zijn, nadat we de administratie weer geregeld hadden het stadje even ingegaan. Grappig stadje, nogal uitgestrekt, weer veel gelopen. We wilden naar een uiterste puntje van de stad, en dat leek nog best een stuk. En hier liepen paard en wagens. En die hadden we nog niet gehad! Dus bij een paard gaan staan, en dan komt de menner vanzelf wel op je af. Een aardige man, en een supergoed luisterend paard. En wat doe je als menner als twee uiterst vriendelijke blonde dames vragen of ze ook even mogen mennen? Dan vind je dat goed! Topervaring natuurlijk weer! (vervoermiddel 3)We dachten of hoopten dat we in een bruisend gedeelte van de stad terecht zouden komen. Helaas. Veel vergane glorie en erg weinig vertier. Dus we hebben wat gedronken, en toen weer terug gelopen naar het centrum. Dit bleek uiteindelijk eigenlijk helemaal niet zo ver te zijn!!!!
Overdag hadden we al een restauranteigenaar gesproken en we zijn hem op gaan zoeken. Heerlijk gegeten en we zijn met de bicitaxi naar huis gegaan. Omdat Cienfuegos nogal wat heuvels heeft, kwam de fietser niet goed vooruit. Niet omdat wij nou zo zwaar zijn, maar omdat hij onvoldoende vaart had ontwikkeld om de heuvel te kunnen nemen. Dus uitgestapt en hem de berg op geholpen. Moe maar voldaan ons bed ingekropen.
De volgende ochtend zijn we in een sigaren fabriek geweest. Het kon toch niet zo zijn dat je in Cuba niet naar zo’n fabriek gaat. Er zaten ongeveer 80 mensen in een rap tempo met de hand sigaren te maken. In allerlei varianten. Dikkere, iets dunnere, iets langere, iets andere vulling. We mochten er geen foto’s maken, en het ergste van alles… Je kon er geen sigaren kopen. Heel bijzonder. Er stonden een aantal sigaren in bestelling dus daar moesten we later nog naar op zoek gaan.
Toen de bus ingestapt en doorgereden naar Trinidad. Aangekomen op de terminal uitgestapt en op zoek gegaan naar de eigenaar van de casa die door Merci geregeld was. En dat was even een dingetje. Er stonden namelijk heeeel veel mensen die allerlei tripjes en casa’s in de aanbieding hadden. Zoveel zelfs; dat we niet door de deur naar buiten konden. Gelukkig stond er wel iemand te wachten, en die had een kruier geregeld. Dus de koffers bij de man op de (houten) kruiwagen gelegd en toen hadden we eindelijk tijd om een beetje om ons heen te kijken. Wat een wereld waar we in terecht waren gekomen. De kruier met zijn houten kruiwagen paste precies in de omgeving. Op de grond lagen koppelstenen, de huizen hoog en statig (hier en daar wel wat vergane glorie). Kortom; we werden echt 50 jaar terug in de tijd geworpen. Er reden nog weinig auto’s rond en die kwamen rechtstreeks uit de jaren ’60. De casa waar we in terecht kwamen was ook perfect. Een hele ruime slaapkamer met 3 tweepersoonsbedden en een klein badkamertje helemaal voor onszelf. We kregen een sleutel van de voordeur zodat we ons gang konden gaan. De maaltijden zouden worden geserveerd op het dakterras, welke een uitgestrekt uitzicht bood. We hebben ons geinstalleerd, de administratie weer geregeld en toen weer op pad gegaan. Een beetje rondgelopen, de omgeving wat verkend en uiteraard even een café opgezocht. Het lokale drankje is hier Cachanchara, een cocktail van rum, limoensap en honing. Dit is erg lekker, en we hebben het later nog een paar keer proberen te bestellen, maar het schijnt dat dit drankje alleen in Trinidad geschonken wordt. Dus in Trinidad dit gedronken om later weer over te gaan op de mojito, wat overigens geen straf was. ’s Avonds hebben we nog een tour geregeld voor de volgende dag. We zouden op de rug van een paard de omliggende wouden ingaan op zoek naar een waterval. (vervoermiddel 4). Ook hier goed luisterende paarden. Hoewel ze alleen luisterden naar de eigenaar en niet naar de ruiters. De waterval hebben we overigens nooit gevonden. Het had al enige tijd niet geregend en de waterval was drooggevallen. Er was nog wel een poeltje waar in gezwommen kon worden. We hadden echter geen droge kleding meegenomen dus dat hebben we even zo gelaten. Op de terugweg nog geluncht. We konden uit verschillende gerechten kiezen en we waren in een avontuurlijke bui. Dus gekozen voor krokodillen vlees. We waren beide niet onder de indruk. Emma vond het lijken op varkensvlees en als je mij gezegd had dat het rundvlees was, had ik het ook geloofd. Toen het laatste stukje terug naar de stad en we hadden inmiddels al aardig zadelpijn. Bovendien had ik een witte korte broek aan en dat bleek niet een hele handige keuze te zijn geweest. Die zag er niet uit. Ik had er geen vertrouwen in dat die ooit nog schoon zou worden.
De volgende dag weer verder. Het doel was Santiago de Cuba, helemaal in het oosten van het eiland. De bus zou er twaalf uur over doen. ’s Morgens om 8 uur vertrokken. Om elf uur hadden we een lunch te pakken, alleen die had ik niet als zodanig herkend. Gelukkig wel wat gegeten, maar niet uitgebreid. En dit bleek, behalve hier en daar een korte plaspauze, het enige moment te zijn geweest dat we konden eten.
We hadden in het midden gelaten bij Merci, wanneer we hier precies aan zouden komen. En onze veronderstelling was dus, dat er niets was geregeld. Maar we hadden niet gerekend op Merci haar doortastendheid. Ook hier werden we weer aangeschoten door een eigenaresse van een casa. En deze was by far de slechtste. Het was wel een hele etage, met een slaapkamer een huiskamer, een keuken en een badkamer. En ook hier weer een dakterras. Echter; het bed was klein, de wc bril was stuk en kwamen maar drie armtierige straaltjes water uit de douchekop. Ze vertelde wel heel enthousiast dat ze warm water had. Dit klopte inderdaad. Er zat een knopje aan de douchekop, die moest je omzetten en dan werd het water in de kop, via een electriciteits slangetje, verwarmd tot heet. Dusdanig heet dat je er weer niet onder kon staan. En ik heb geleerd dat elektriciteit en water niet echt een geschikte combinatie is. Bovendien was het er niet schoon.
In de woonkamer stond een slaapbank, die kon uitgetrokken worden en Emma is daarop gaan slapen. Het gevolg was wel dat de airco niet aankon, omdat het gedeelte wat normaal buiten hangt, nu in de woonkamer hing. En daar komt heel veel warme lucht uit. Dus de airco uitgelaten, maar het huis werd daardoor erg warm. Het waaide niet echt lekker door. We wilden dus een nachtje in dit huis blijven, en op zoek gaan naar een ander huis. De volgende ochtend gevraagd waar een wasserette is. Nou, die bleek er niet te zijn. Maar, zegt ze, ik wil het wel wassen… Voor $3… Deal! En dan ga je niet zeggen, bedankt voor de was, maar we gaan ergens anders slapen. En al helemaal niet, nadat we er achter waren gekomen dat de was wel heel schoon is geworden.
De hele dag een beetje rondgelopen door de stad, wel rustig aan, want het was hier heel warm. De thermometer gaf op een gegeven moment zelfs 39 graden Celsius aan. En we spraken twee andere meiden, die hadden zelfs er 42 graden op zien staan.
Vooruitzien is regeren. Dus alvast gaan informeren over de terugreis. Bleek dat de bus beide dagen al helemaal vol zat. We wilden graag de nachtbus terug naar Havanna, maar dat zat er dus niet in. Ook terugvliegen was eigenlijk, gezien de prijs, geen optie. De mevrouw van het toeristenbureau adviseerde om persoonlijk naar de terminal te gaan, om te kijken wat er nog mogelijk was.
Het was ons opgevallen dat hier heel veel brommers rondreden. En de berijders hadden allemaal een extra helm bij zich. We vonden het wel heel toevallig dat ze allemaal onderweg waren naar iemand die ze op gingen halen. Dus gevraagd of dit ook een vorm van een taxi was. Dit bleek inderdaad zo te zijn. Emma en ik hoefden elkaar alleen nog maar aan te kijken. Dit moest dus ook geprobeerd worden. Dus twee brommers aangehouden (vervoermiddel 5) en achter op de brommer op weg naar de terminal. Het was best nog spannend. Ik had een helm op die voor geen meter paste, ik moest hem bij tijd en wijle met de hand vasthouden en weer terug op mijn hoofd zetten, de kilometer teller was uiteraard kapot (deze gaf aan dat we 160 km/h reden) en het verkeer leek overal vandaan te komen.
Bij de busterminal kwamen we niet eens bij het loket om een ticket te regelen. Onderweg werden we al een aantal keren aangesproken of we een taxi nodig hadden. We konden een mooie prijs regelen (we zouden ongeveer net zoveel kwijt zijn aan de taxi als aan de bus) maar een stuk sneller en comfortabeler. Bovendien kun je tegen zo’n taxichauffeur zeggen dat hij moet stoppen omdat je een foto wil maken, wat wil eten of drinken of moet plassen. De volgende dag zouden we dus terug gaan naar Havanna. Maar eerst nog een avond in Santiago de Cuba. Het werd ons aangeraden om die avond naar Casa Traditionales te gaan. Daar komen de locals een drankje drinken en een dansje wagen. En er zou een bandje spelen. Nadat we de entree betaald hadden werden er krukjes voor ons geregeld (midden in de zaak, het was al aardig vol) en bestelden we een mojito. Al snel werd Emma ten dans gevraagd en ook ik moest eraan geloven. Hoewel we beide zelfs de basispassen van de salsa niet onder de knie hadden, hebben we de avond van ons leven gehad. Het maakte de heren niet uit of we konden dansen of niet. Ze leiden je wel, en goed ook. Daardoor lijkt het alsof je er heel wat van kan! Topavond, met hele goede muziek. Helaas was het om twaalf uur al afgelopen en zijn we naar huis begeleid. Dat was nog wel even spannend want de jongen liet zich niet afschepen. Maar ook hierin zijn ze gelukkig 50 jaar terug in de tijd. De jongen zei ons bij de voordeur keurig gedag en is weggelopen.
De volgende dag zijn we met de auto dus teruggegaan naar Havanna, waar we weer door Merci met open armen zijn ontvangen. En omdat we beide erg enthousiast waren over het dansen van de avond ervoor, hebben we Merci gevraagd of zij wist waar we eventueel een workshop konden volgen. Er werd even diep nagedacht, en ze heeft het gewoon geregeld. Er is de volgende dag een dansleraar naar ons huis gekomen, en in de voorkamer is het bed aan de kant geschoven, de bank naar de andere kant, de schommelstoel in de hoek gezet en de laptop van de zoon des huizes neergezet waar wat muziek uit de speakers kwam. En zo hebben we een soort van privéles van een uur gehad, waardoor ons dus de basis van de salsa is bijgebracht.
Daarna zijn we Havanna nog even ingegaan om de laatste souvenirs te kopen en het bezoek aan dit geweldige land af te sluiten, de volgende dag om half zeven zouden we de lucht ingaan, richting Panama City.

’s Morgens dus in alle vroegte naar de airport, en zonder problemen in Panama aangekomen. Ook hier alleen een vlucht geregeld, daarna wilden we ons in het centrum af laten zetten om daar via wifi een hotel te zoeken en boeken. Dus wat dollars uit de muur getrokken en een taxi aangehouden. En uiteraard wist de taxichauffeur wel een aardig hotelletje. En inderdaad, voor een redelijke prijs, een hotelkamer, net buiten het centrum, en voor weinig konden we een taxi naar het centrum regelen. Tenminste… dat zei de hotel manager. Het is ons maar 1x gelukt om het inderdaad voor de $3 dollar die de manager zei, ons weg te laten brengen. De andere keren zagen we er kennelijk toch iets te veel uit als een (in hun ogen rijke) toerist.
En dit hotel had ook wifi. Na 12 dagen zonder, toch eindelijk weer het internet weer even op. Alle appjes gelezen, facebook een beetje bijgewerkt en het thuisfront even laten geruststellen dat je nog in leven bent.
Daarna ons af laten zetten bij de grootste mall van heel Panama, meer dan 500 winkels onder één dak. Als je bedenkt dat er niet eens zoveel winkels zijn op heel Bonaire, kun je je voorstellen hoe gelukkig we werden. Het enige jammere eraan was dat ze niet een fatsoenlijke plattegrond hadden en dat we het systeem niet hebben kunnen ontdekken. Heel jammer dus van de slippertjes die ik in een van de eerste winkels zag liggen en ik dus heb laten liggen omdat ik even verder wilde kijken. Ik heb die dag die bewuste winkel dus niet meer teruggevonden…. Uiteraard hebben we er geluncht en zijn we naar huis gegaan met een van de lekkerste sushi’s die ik ooit gegeten heb.
De volgende dag was het plan om naar de halte te lopen van de (opnieuw) hop on/ hop off bus. En we liepen, en we liepen, en we liepen…. Hier en daar gevraagd en een kant opgestuurd en we liepen… Uiteindelijk hebben we ergens wat gedronken en de ober wist ons wel aan te sturen. Na nog een paar keer gevraagd te hebben zijn we op een bankje gaan zitten waar we dachten dat de bus langs zou komen. En dat duurde en dat duurde. Dus zijn we toch maar weer verder gegaan. Bij de visafslag langs, misschien toch eerst maar even wat eten. Emma zag op een gegeven moment dat ze ceviche verkochten. Dat had ze eerder gegeten en was wild enthousiast. Voor de mensen die het niet kennen ( net zoals ik tot voor kort!) dit is vis in zuur gegaard. Er komt geen hittebron aan te pas. Het zuur gaat iets doen met de eiwitten van de vis waardoor hij ‘gegaard’ wordt. Eigenlijk (ik heb het even opgezocht) hoe de zure haring zoals we die in Nederland ook kennen. Ik wilde dat dus ook wel proberen. Er was een meneer voor ons, en de man van de viswinkel begint enthousiast te lepelen uit een pot, en dat zag er niet zo fris uit. Ik dacht nog; dat hoef ik niet…. We zijn aan de beurt en doen de bestelling. We hadden allebei een andere vis uitgezocht en ik wilde graag de garnalen variant proberen. En je raadt het al.. Die meneer begint opnieuw in die pot te lepelen en zet het doodleuk voor me neer. Oké…. Dus toch maar proeven. En ik ben ook om, wat was dat lekker. (en nee mam… mijn mond trok niet helemaal bij elkaar, maar het is ook niet wat voor jou…). En net op het moment dat we dus lekker zitten te eten, komt die verrekte hop on/off bus voorbij stuiven. We hadden nog niet helemaal de hoop opgegeven, dus zijn toch maar weer gaan lopen. Uiteindelijk bleek dat we bij het hotel al mis waren gegaan. Waar wij rechts richting het centrum zijn gegaan, hadden we naar links moeten lopen. Na al dat geloop hadden we wel een ijsje verdient, vonden we. En gelukkig hadden we nog wat tijd voordat de bus vertrok. (het bleek het begin/eind punt te zijn). En toevallig stond daar, voor de ingang van de (andere) mall een McDonald’s standje welke ijs verkocht. We zette in op een Mcflurry. Ik dacht dat alle ijsjes, frietjes, burgers, salades etc. over de hele wereld gelijk waren, met hier en daar een lokale variant, zoals de McKroket. Nou, daar ben ik van teruggekomen. Het flurry ijsje is hier weer een ervaring op zich. Eerst doen ze softijs in een pvc beker, dan chocoladesaus er keurig overheen gedrapeerd. En dan krijg de vraag: Mhehehe of Mhuhuhu. Eh sorry… Mhehehe of Mhuhuhu. Ik kijk nog een keer wazig/vragend… *zucht* het jongetje draait zich om naar de koelkast, doet deze open en trekt er twee zakken uit… Oh; ik moet nu keuze maken tussen M&M’s of Oreo’s… Ehm.. Oreo’s alstublieft. En dan wordt er dus uit die grote zak een hussie kruimels over het ijsje gestort en aan mij geserveerd… Eh… Moet dat niet geroerd worden???? Nadere inspectie van zijn karretje leerde mij dat hij geen lepel-draai-machine had staan, dus werd de lepel er alleen maar rechtop ingezet. Zo blij als een kind voor/boven in de bus gaan zitten en ons eindelijk lekker rond te laten rijden.
Een van de eerste stops waar we uitwilden was het Panama Kanaal. Dus na een goeie drie kwartier zijn we weer uitgestapt om dit bouwwerk te bewonderen. Eerst door een hele expositie ruimte over de oorsprong van het kanaal, inclusief film vanaf de brug van een schip, zodat je je in het kanaal waant. Er leuk om te zien. Toen helemaal naar boven om te zien hoe de laatste sluis zijn werk doet. Hoe snel het eigenlijk gaat en hoe groot het eigenlijk is. Na een tijdje hadden we het gezien en hebben we ons door de laatste bus op laten pikken, terug naar het beginpunt. In de mall wat gegeten (de rest van de Mc’Donalds maaltijd, ook die hebben we niet op Bonaire, we hebben alleen één KFC). Omdat we wel klaar waren met lopen weer een taxi aangehouden. Die vroeg echter het schandalige bedrag van $10 voor een stukje van 5 minuten, waar $1, hooguit $2 meer op zijn plaats was. Dus toch maar weer gaan lopen.
De laatste dag dat we in Panama waren hadden we allerlei plannen. We wilden naar de andere kant van het land (als in het ‘’begin’ van het Panama Kanaal) Dit zou een mooie treinreis zijn. Daar een tijdje aan het strand liggen of zelfs een eilandje voor de kust bezoeken en dan aan het eind van de dag weer terug komen. In de (allergrootste) mall zouden wat verkoop punten zijn voor dit soort tripjes… Maar ja, voordat we die gevonden hadden…. Voor veel dingen was het eigenlijk al te laat, of was de prijs/ tijdverhouding nogal uit balans. Toen bedachten we dat we ook uit dit land nog wat souvenirs mee wilden nemen. Dus zijn we maar gebleven. Hebben nog een nieuwe manicure laten zetten, Emma had zelfs het lef om zich te laten knippen. Daarna kwamen we ook nog een winkel tegen, waar je behalve al je nagels en je haren kon laten doen, ook een gezichtsbehandeling kon ondergaan. Dat leek ons wel wat. De mevrouw die het moest doen, had het druk, over een uurtje had ze wel tijd. Dus de tijd een beetje gedood en weer teruggegaan. En toen gebeurde er weer iets vermeldenswaardig. Eerst werden er een aantal potjes en tubetjes achter uit een kastje opgeduikeld en ik moest gaan zitten op een bureaustoel, en dan met mijn hoofd op de rugleuning laten steunen. Laten we het er op houden dat ik, met mijn lengte makkelijk 15 cm groter ben dan een gemiddelde Panamanees, niet heel comfortabel zat, op het uiterste puntje van de stoel met mijn knieën tegen een muurtje ter voorkoming dat ik weg zou glijden… Het eerste smeersteltje van een scrub en alles werd keurig richting de haargrens afgevoerd. Toen een masker. Een een of ander goedje wat langzaam opdroogde tot een harde massa en dit ging gepaard met twee dotten watten wat weer met een ander goedje was doordrenkt voor op mijn ogen (flats-flats, ik schrok me het apelazerus en even later voelde ik de druppels nattigheid via mijn wang, mijn nek in lopen) Na een tijdje wordt het er, met beleid, dat dan weer wel, vanaf getrokken. Vraagt ze vriendelijk of ze mijn haar even moet wassen. Nou graag, want daar zit inmiddels allerlei zooi in… Opnieuw, in dezelfde ongemakkelijk houding als zojuist, maar nu boven een wasbak, wordt mijn haar gewassen en globaal afgedroogd. Om me daarna doodleuk te vertellen dat het klaar is. Sta ik daar als een semi- verzopen kat met druipend haar…. Me vertwijfeld af te vragen of ik haar goed begrepen heb. Ze ondernam verder geen enkele actie meer, dus ik had het toch goed begrepen…. Gelukkig had ik zelf nog een doek in mijn tas zitten en daar heb ik mijn haar wat droger mee gemaakt. In de spiegel gekeken of er nog een beetje eer aan te behalen viel qua model, betaald en weggegaan om vervolgens buiten gehoorafstand helemaal in een deuk te liggen om wat ons nu toch weer is overkomen.
Voor het avond eten wilden we nog een keer naar die sushibar, maar hoe kwamen we daar ook weer…. We vinden een van de schaarse plattegronden en dan komt Emma met het meest briljante plan van de hele vakantie…. De hele plattegrond is op één foto te zetten met de telefoon, die daarna natuurlijk desgewenst ook nog te vergroten is…. Dat we daar de eerste dag niet zijn opgekomen!!!! Gelukkig ook de winkel weer gevonden waar de slippertjes werden verkocht, dus die ook buitgemaakt… En daarna naar huis gegaan om voor de laatste keer de koffer te pakken. Het avontuur met Emma zat er op een nachtje na alweer op.

Op donderdag zijn we terug naar Bonaire gevlogen en heb ik de was gedaan. Zondag nog even een optreden van Miss Montreal meegepakt en op maandag, tweede pinksterdag met Lya, mijn buurvrouw, afgereisd naar Sint Maarten. We hadden een hotel geregeld voor twee nachten op het Nederlandse gedeelte van het eiland, en daarna zouden we wel zien. Ook hier hadden we nog niet echt vastomlijnde plannen. We wilden heel graag naar Saba en we hadden ruim tijd voor eventueel nog een ander eiland. Alle tripjes beginnen eigenlijk op Curaçao, vanaf Bonaire kun je eigenlijk alleen rechtstreeks naar Nederland, Amerika, Aruba en Curaçao. Mijn favoriete vliegmaatschappij (divi divi air, met een klein propellor vliegtuigje) was helemaal volgeboekt. Dat gaat nogal snel, want er gaan maar 7 passagiers max in. Dus met Insel gaan vliegen. En met Insel weet je het nooit. Er vallen regelmatig vluchten uit, en dan heb je het maar uit te zoeken. Deze keer kreeg ik een mailtje dat de eerste vlucht al verzet was naar wat later. Maar zo verzekerde men ons, we zouden de aansluiting makkelijk halen (was met dezelfde maatschappij). We checkten in, en toen viel mijn oog op wat vliegtijden. Het bleek alsnog weer veranderd te zijn. Maar vliegt u nog verder dan Curaçao dan? Vraagt de baliemedewerker… Wat bleek? We konden voor beide vluchten in één keer inchecken. Het gevolg hiervan was dat onze bagage automatisch naar het volgende vliegtuig gebracht zou worden. Prima geregeld.
De overstaptijd op Curaçao bleek toch ietwat krap en we werden als een stuk vee opgejaagd en naar het tweede vliegtuig gestuurd. Tussendoor moet je nog wel even langs een controlepunt. (riem af, schoenen uit, tablet uit de tas). We waren de laatsten die in het vliegtuig stapten.
Op Sint Maarten weer door de douane (stempeltje erbij) en naar de bagageband. Lya had haar tas al tamelijk snel, de mijne liet nog op zich wachten, en wachten, en wachten… Er kwamen al lang geen nieuwe koffers meer, en er draaiden 5 koffers gezellig rond die niet opgehaald werden. Ik vreesde dat mijn koffer op Curaçao achtergebleven was. Alles moest daar zo gehaast gaan. Het had me niet verbaasd dat dit was gebeurd. Dus maar eens gaan informeren. Er werd niet moeilijk over gedaan, er werd al snel een formuliertje ingevuld en die andere 5 gezellig ronddraaiende koffers werden door het airport personeel al van de band gehaald. Nou, daar sta je dan, met alleen je handbagage. En waar ik vroeger altijd wel een onderbroek, handdoek, tandenborstel en tandpasta in mijn handbagage had, ben ik daarmee gestopt toen de controles op vloeistoffen strenger werd. Op naar het hotel. Daar ingecheckt en toen moesten we dus shoppen. Ik reis hier in de Antillen met de zwaarste kleding aan. Een lange (spijker)broek en (deze keer) mijn sportschoenen. Niet echt kleding voor het klimaat. Ik vreesde dat het nog minimaal een dag zou duren voordat ik mijn tas terug zou hebben, dus ik had minimaal een onderbroek, een T-shirt, tandenborstel/tandpasta, wat douchespul, en iets om in te slapen. Uiteraard ben ik met veel meer thuisgekomen dan strikt noodzakelijk, maar dat mag de pret niet drukken. Ook meteen maar even een hapje gaan eten, en ons verbaasd over het feit dat het compleet uitgestorven was, nadat de cruiseboten verdwenen waren. Terug in het hotel bleek dat mijn tas al op de airport was. Hij bleek toch in het vliegtuig te hebben gelegen, maar kwam erg laat op de band. Ik kon hem ophalen. Ik had inmiddels het noodzakelijke ingeslagen, dus dat stond voor de volgende ochtend op het programma. Eerst de bedden maar eens testen.
De volgende dag wilden we het eiland rond, en dan ook meteen langs de airport om mijn tas op te pikken. Er lag ook vandaag een cruiseboot in de haven, dit betekende wat meer reuring, en wat meer verdiensten voor de lokale handelaars. Zo ook taxi- chauffeurs die een grand toer over het eiland deden. We wilden dit uiteraard low-budget houden. Dus we hadden een chauffeur gevonden, maar om de prijs te drukken moesten er nog wat mensen bij. Dus of we even wilden wachten. Tuurlijk… Halverwege het wachten zie ik ineens een mannetje krom staan, een beetje onzeker om zich heen te grijpen en wil hij nou gaan zitten of wordt hij niet goed. Ik heb het even aangekeken en toen toch maar even een sprintje ingezet, voor het geval dat hij zou vallen en een heup zou breken (hij zag er van een afstandje nogal fragiel uit). Bleek dat de man een een of ander neurologisch beeld had en daarom niet zo soepel meer in de benen. Dit was dus normaal gedrag voor hem. En ook zijn vrouw was ervan overtuigd dat er niets aan de hand was. Dus ik heb de mensen een verder fijne vakantie gewenst en ben weer op het bankje gaan zitten en wachten. De gevonden chauffeur even gewaarschuwd dat we wel een beetje klaar waren met wachten. Op een gegeven moment was het 30 minuten en toen was het geduld op. We zijn op zoek gegaan naar een ander. De bewaker van de pier waar we op zaten had het allemaal bekeken en zei dat we naar het mannetje met het geruite bloesje moesten gaan. Daar afspraken mee gemaakt en we zijn op pad gegaan.
Eerst naar een strand vlak bij de luchthaven. Het vliegtuig van de KLM stond op het punt van binnenkomen en die scheert vlak over het strand naar de landingsbaan. Dit zou een spectaculair gezicht zijn. Nou, ik kan je zeggen, dat is het ook. Je kan bij wijze zwaaien naar de piloot, en als hij het niet zo druk zou hebben met landen, zou hij nog terugzwaaien ook. Nadat het vliegtuig geland was zijn we zelf ook daar naar toe gegaan, om mijn koffer op te halen. Toen door naar Marigot, de hoofdstad van het Franse gedeelte. Daar stond een oud fort wat het bezichtigen waard was. Daar een beetje rondgedoold en weer in de auto gestapt. Uiteindelijk hebben we onderweg wat gegeten en gedronken, wat foto’s gemaakt, wat informatie over het eiland gekregen en zijn we weer keurig afgeleverd bij het hotel.
De volgende dag rustig aan gedaan. Het was tenslotte toch vakantie. Er werden speciaal voor ons twee bedjes en een parasol neergezet. Er was die dag geen boot, maar we hadden inmiddels contact gemaakt met de medewerker van de strandbedjes/jetski verhuur en die wilde ze voor ons neerzetten. Ook hebben we die dag geïnformeerd naar de mogelijkheden om naar een ander eiland te gaan. De keuze is gevallen op Sint Bart’s of Saint Barthelémy. Een klein Frans eiland voor de kust van Sint Maarten. Daar zijn we de volgende dag met de ferry heen gegaan. Eerst door de douane (land uit, exit stempeltje) dan op de boot en met een redelijke gang, helaas zonder begeleiding van dolfijnen, naar St. Bart’s. En ook daar weer door de douane. En omdat Frankrijk, en dus St. Bart’s bij de Schengenlanden hoort; geen stempel, maar ze waren uiterst vriendelijk, zeker voor een Fransoos.
Het eiland doet ook heel Frans aan. We kwamen aan in de hoofdstad(je) en daar waren veel hele dure winkels. Eerst maar eens wat koffie scoren, en ook daar de hoofdprijs voor betaald en toen op zoek gegaan naar een auto verhuurbedrijf. Want ondanks dat het een klein eiland is (21 km2) is het nogal heuvelachtig en dus niet te belopen/bezichtigen in een dag, zonder auto.
Voor weinig een autootje gescoord (Hyundai I 10, dapper ding), ik sturen, Lya kaart lezen. En dat was nog best een dingetje, dat kaartlezen. Normaal is ze er heel goed in, als ze de kaart maar mag draaien in de rijrichting (typisch vrouwendingetje, ik heb daar zelf ook last van), maar omdat de afstanden zo klein zijn is dat met de inschatting van waar we op de kaart zijn even wennen. Uiteindelijk hebben we alles gezien wat we wilden. Veel heuvels, achter een van de heuvels zelf een vliegveld, forts, veel water met allerlei kleuren blauw en idyllische, bijna verlaten, strandjes. Ook hier even de supermarkt ingedoken, we moesten tenslotte toch ook wat eten. En wat kan je nou in ‘Frankrijk’ beter eten dan stokbrood met een lekker Frans kaasje…. Heerlijk! Toen we na een hele dag rondrijden de auto afgetankt hebben moesten we €10 betalen. Met de boot terug en nog even genoten van de ondergaande zon en een boven St. Bart’s opkomende bijna volle maan.
De volgende dag zijn we aan de wandel gegaan. Vanuit de hotelkamer kon je een fort zien liggen aan het eind van de baai. Het leek een heel eind wandelen, dit viel in praktijk gelukkig nogal mee. Dus opnieuw een fort bekeken en daar zou ook een ‘schat’ liggen. We zijn ontzettend op zoek gegaan naar dat ding, totdat ik gestoken werd door een wespachtige. Toen ging de lol er al snel vanaf. Ik heb nog wel even doorgezocht, en het uiteindelijk niet gevonden. Op het resort nog even een ijsje gegeten en toen terug gewandeld. ’s Middags hebben we de eerste voetbalwedstrijd van Nederland bekeken. Mooi om te zien hoe hier voetbal beleefd wordt. We zaten tussen wat locals te kijken. Toen we na de wedstrijd weer een stukje zijn gaan wandelen bleek er ook een groot scherm te zijn waar vooral Nederlands hebben zitten kijken. Ik denk dat waar wij zaten het nog wel net zo gezellig was.
En toen was de grote dag aangebroken. Op naar Saba. We hadden via internet een vlucht geboekt. Saba heeft een van de kortste, zo niet de kortste, landingsbaan ter wereld. 400 meter de aanvliegroute is over water en als je aan het einde niet voldoende afgeremd hebt, vlieg je, via de rotsen, ook te water. En dat wilden we natuurlijk meemaken. Het vliegtuig bleek zelfs iets groter dan die van Divi Divi (waar ik het eerder over had). Dit vliegtuig werd bestuurd door twee piloten, en er konden 12 passagiers in. Enigszins spannend vonden we het wel. De vlucht was kort, beetje regen onderweg, en ineens doemde het eilandje op. Nu ging het gebeuren. En voor we het wisten stonden we stil. Het is eigenlijk geen moment echt spannend geworden… Beetje domper vond ik het wel. Bij de uitgang van de airport kwamen we meteen al wat taxi chauffeurs tegen. Degene met wie we in zee gingen heeft ons de hele dag rondgereden. Eerst bracht hij ons naar de voet van Mount Scenery. Deze berg wilde ik erg graag beklimmen. Staand op de top sta je op het hoogste punt van het Nederlands Koninkrijk (877 meter). De beklimming was nog wel even een dingetje. Saba is zo mogelijk nog heuvelachtiger dan St. Bart’s en de weg naar boven bestond voornamelijk uit traptreden. Ik heb ze zelf niet geteld maar het zijn er (volgens het informatiebord) 1064. Enkele reis… En dan kom je boven op de top aan; zie je niets!! Ik heb de hele tocht met mijn hoofd in de wolken gelopen. De top schijnt maar weinig te zien te zijn, er hangt altijd wel een wolk omheen.
Toen ik weer beneden was hebben we wat gegeten, en zijn we door de taxi chauffeur weer opgepikt om het hele (13 km2) eiland rond te rijden. Het is ongeveer 14 kilometer over een weg die volgens slimme ingenieurs niet gebouwd kon worden. Daarna zijn we weer afgezet in het centrum van het dorpje en zijn we wat rond gaan lopen en wat voetbal gaan kijken. Daarna zijn we teruggebracht naar de airport. Toen konden we de terugvlucht aanvaarden, en die vond ik wel spannend. We zijn aan het begin van de start/landingsbaan gaan staan en vervolgens worden de motoren vol open gezet. Een lawaai van jewelste. En dan worden de remmen eraf gehaald en maak je ineens veel gang. Aan het eind zak je net iets naar beneden en dan stijg je op en vlieg je verder. Terug naar Sint Maarten. Waar we de dag erna nog een relax dagje op het strand hebben gehouden. De medewerker van de bedjes/jetski verhuur had ons eerder in de week beloofd dat hij met ons een tochtje op de jetski zou maken. En dat heeft hij waargemaakt. Ik heb dus voor het eerst van mijn leven op een jetski gezeten. Gaaf hoor, en voor mijn gevoel gingen we best wel hard 45 m/h en ik zat voorop en moest me ergens aan vasthouden, maar niet aan het stuur. Dus totaal geen controle of houvast. En dan is dat best wel snel. ’s Avonds de tassen weer ingepakt en wonder boven wonder kon ik alles meenemen. Ondanks alle nieuwe dingen die ik gekocht had! Ik word nog eens een kei in veel spullen in een klein tasje stoppen.
De volgende dag weer terug naar huis, de vakantietrip zat er alweer op. We wilden net zoals op de heenweg voor beide vluchten tegelijk in te checken, maar wonderlijk genoeg kon dat nu niet. Dus op Curaçao uitstappen, door de douane, tas van de band plukken, door de tassencheck, naar buiten, weer inchecken, door de douane (riem af/ schoenen uit/ tablet uit de tas) en dan naar de gate…. Helaas toen we op Curaçao aankwamen waren ook net èn de KLM èn Arke geland, en die stonden allemaal voor de douane om naar buiten te komen. En de overstaptijd was erg kort, door een vertraging op de eerste vlucht. Dus iemand aangeschoten, toevallig van Insel Air, met de vraag of zij ons kon helpen. En dat kon ze, en heeft ze ook gedaan. Daarna dus zonder problemen weer richting Bonaire gevlogen. Home sweet home.


Hierna had ik nog een week vrij en gelukkig maar. Want ik was erg druk geweest met vakantie vieren, nu moest ik nog uitrusten…

Inmiddels heb ik de tweede nacht te pakken en ga fris en fruitig de maanden juli en augustus werken. Vol aan de bak. Door personele onderbezetting en langdurig zieken ligt er veel druk om de roosters van zowel de afdeling als de air ambulance rond te krijgen.
Nog twee maanden op de mooie eiland werken en dan zit het jaar vol avontuur en reizen er alweer op en kom ik weer terug naar Nederland. Ik zie daar best wel een beetje tegenop. Het klimaat en het jachtige leven daar. Gelukkig heb ik dan ook alweer wat leuke uitjes op de agenda staan. Dat maakt veel goed.
Over twee maanden kom ik nog een keer terug met een afsluitend verhaal, en wees gerust, die zal niet zo uitgebreid zijn als deze.
Ik hoop dat jullie weer hebben genoten van mijn avonturen en aanverwante belevenissen. Tot de volgende keer.