De vierde update!

Het is alweer anderhalve maand geleden dat ik een verslag heb gemaakt, dus weer hoog tijd voor een nieuwe… En in de voorbereiding van dit verslag, waar wil ik het allemaal over hebben, kom ik tot de ontdekking dat ik toch wel heel veel meemaak!!!

Laat ik beginnen bij eind november…

Het weekend nadat Koning Willem-Alexander en Koningin Maxima hier op het eiland zijn geweest, kwam Sinterklaas op audiëntie. Het is hier toch een beetje Nederland, dus ook dat moet gevierd worden. En ik kan je verzekeren… ook hier is het een hele happening. Maar ook wel een beetje andersom dan in Nederland. Hier spelen de Zwarte Pieten een hele grote rol en Sinterklaas hangt er maar een beetje bij. Het is dan ook een hele eer om Zwarte Piet te mogen zijn. Je moet hier echt wel wat meer kunnen dan dansen (dat kunnen ze hier tenslotte allemaal) en er is een heuse selectie procedure, want iedereen wil Zwarte Piet zijn!! En geloof het of niet, ze worden hier ook geschminkt. Sinterklaas wordt ook geschminkt trouwens. Doordat ze allemaal ontzettend aan het feesten zijn, en dat in combinatie met de temperaturen, begint de schmink nog voordat ze voet aan wal zetten hier en daar al wat uit te lopen, maar dat mag de pret niet drukken.
Vervolgens komen ze tot 5 december te pas en te onpas opdraven. Zo was ik bij een softbaltoernooi om het ziekenhuis team aan te moedigen, en daar kwam Sinterklaas met een stuk of 6 Zwarte Pieten langs. De Pieten namen de band over, en Sinterklaas zat er maar een beetje bij op een stoel!
Overigens geen wanklank over de kleur en oorbellen enzovoort, terwijl hier de haat tegen de slavernij heel erg diep zit! De Pieten waren dan ook soewart/soewart!!

In deze periode worden de etalages van de winkels en de straten/huizen zo langzamerhand ook versierd, eerst nog een beetje in Sinterklaasstijl, maar al snel neemt de kerst het over. En dus moest er ook nagedacht worden over een kerstkaart. Omdat ik het zelf altijd heel gezellig vind om kaarten te ontvangen stuur ik alle jaren zelf dus ook kaarten. Zelfgemaakte, in 3-D. Maar dat ging dit jaar natuurlijk niet. Dus het plan opgevat om een fotokaart te maken. Ik ben er drie weken mee bezig geweest maar ik was uiterst tevreden met het resultaat. Erg gelachen ook.
Het blijft een rare gewaarwording om al die kerstversiering/kerstmuziek/Kerstman te zien in je korte broek! En waar het me in Australië niet lukte om in de kerststemming te komen, hier is dat wel gelukt...

Halverwege de maand hadden we het jaarlijkse ziekenhuisfeest. Er was een landhuis afgehuurd, bandje geregeld, drank ingeslagen en lekkere hapjes gemaakt. En er was een heuse dresscode. Smart-casual. En om nou te voorkomen dat men toch in de verkeerde kleren zou komen, kregen we allemaal een mail met voorbeelden. Slippers en een korte broek was uit den boze. En werkelijk iedereen heeft zich eraan gehouden. Het gevolg was dat iedereen er dus prachtig uitzag. De dames in mooie jurken, keurige schoenen, de heren in een nette broek, overhemd (stropdas was niet nodig!) en nette schoenen. Heel mooi om te zien!!

Met de kerstdagen heb ik gewerkt. Gelukkig was het niet heel druk, het is hier een echt familiefeest, compleet met allerlei kerkdiensten, lekker eten en gezelligheid. Men heeft het dus te druk om ziek te worden.
Voor het eerst van mijn leven uit eten geweest op eerste kerstdag. Met een aantal collega’s die hier ook geen familie hebben. Heel gezellig. Tussen kerst en oud&nieuw ben ik naar Curaçao geweest, maar daarover later meer.
En dan oud en nieuw. Altijd al mijn feestje geweest. Gezellig met vrienden de nacht doorhalen onder het genot van een drankje en een hapje.
Ook hier kennen ze het fenomeen oliebollen. En daar is niets Antilliaans bij. Gewoon de traditionele oliebollen zoals je die in Nederland ook hebt.
Hier werd bij diverse resorts een feest gehouden. We zijn uiteindelijk beland bij Spice en die hebben een goed strand, een bar, palmbomen enzovoort. Dus met de voeten in het zand en een biertje in de hand het nieuwe jaar in! Om twaalf uur werd een kort maar goed vuurwerk afgestoken, prosecco geschonken en ging het tot de late uurtjes door. Daarna nog een kleine afterparty gehouden in het centrum, en dat maakte het feest weer compleet.
En waar ik in Nederland op 1 januari nogal brak op de bank hang een beetje naar de tv zit te kijken, heb ik hier een heuse nieuwjaarsduik gemaakt, compleet met Unox-muts en erwtensoep!!

Tussen de bedrijven door heb ik nog twee keer voor toeristje gespeeld. Eerst ben ik met een collega in mijn eigen auto naar het Nationale Park Slagbaai geweest. Een park waar veel gedaan wordt aan het behoud van de natuur. Het is qua omgeving ook een enorm verschil. Dan weer veel cactussen, dan weer bomen. Af en toe langs de, bij tijd en wijle nogal wilde, kust. Qua rijden ook af en toe best een uitdaging, gezien het feit dat een groot gedeelte off-the-road is. Wel heel mooi!!

Ook ben ik naar Curaçao geweest. Ik kwam tweede kerstdag uit de nachtdienst en heb een vlucht kunnen boeken om kwart voor twaalf, om vervolgens twintig minuten later weer te landen. In een heel klein vliegtuigje, waar 8 passagiers in meekunnen en die zaten er ook in… Op Curaçao helaas geen huurauto te vinden. Dus waar mogelijk met openbaar vervoer en lopend het eiland verkend. Uiteraard in Willemstad geweest, en uitgebreid de pondjesbrug en de gekleurde huisjes bekeken. Lekker rondgedoold daar, leuke foto’s gemaakt. Ook naar het zeeaquarium geweest. Veel lokale dieren van dichtbij bekeken, onder andere flamingo’s, een rog, haaien, tonijnen, een zeeduivel en dolfijnen. Wat vooral ook leuk was, was de toegangsprijs. Waar toeristen 37,50 dollar moeten betalen, kon ik er met mijn sedula (lokale identiteitsbewijs) voor 15 dollar in!! Zoooo, dat heet lokale korting!!
Het openbaar vervoer was een belevenis op zich. De eerste kennismaking: Ik wilde naar een groot winkelcentrum buiten het centrum. Ik vraag dus aan de buschauffeur of hij me wil zeggen wanneer ik eruit moet… En we gaan rijden, en het duurde maar en het duurde maar…. Op een gegeven moment slaat de chauffeur verschrikt zijn hand voor zijn mond, ik ben u vergeten… gooit zijn stuur om en we rijden een behoorlijk stuk terug! Hij vond het zo erg dat hij me vergeten was, dat hij me voor de deur van het winkelcentrum afzette…
De tweede rit was terug naar huis. Waar moet ik zijn wordt gevraagd. Ik geef het adres, en de chauffeuse begint te rijden. We zijn bijna bij de B&B en ze vraagt, moet u nu links of rechts? Ik zeg, naar links. Vervolgens zet ze me voor de deur (wederom) af!
De derde rit: Ik wil weer naar het&B. Een aantal mensen had al aangegeven waar ze heen wilden en roep ook mijn adres. Zijn we er bijna draait het busje om! En vraagt de chauffeur, waar moet u heen. Nou, zeg ik, we waren er bijna, en geeft het adres. Hup, gaat het stuur weer om… Een wonderlijke ervaring… Ook de terugvlucht ging vlotjes. Deze keer maar twee passagiers. En als je niets vraagt… Ik vroeg dus of ik naast de piloot mocht zitten, en dat vond hij goed! Ik heb dus foto’s van de landingsbaan van Bonaire, vanuit de cockpit!

Verder waren de mensen niet echt heel vriendelijk. En ik heb het sterke vermoeden dat dat aan mijn huidskleur lag… Ik heb af en toe op Bonaire te maken met discriminatie (zie hierboven: een enorme haat tegen de slavernij en alles wat daar mee te maken heeft) maar op Curaçao is het allemaal vele malen erger. Ik werd af en toe genegeerd en afgesnauwd… Kortom; ik hoef er niet zo snel nog eens heen…

Nog even over het werk…
Het lijkt op deze manier lijkt het alsof ik alleen maar vrije tijd heb, maar niets is minder waar… Alleen al in de maand december heb ik 33 (!) uren gemaakt bovenop mijn normale werkuren (=40 uur in de week, wat nou ATV). Dat is natuurlijk niet leuk om over te vertellen…. Maar ik werk dus ècht wel!!
Ik ben met vliegen inmiddels ook al 3 keer in Colombia geweest. De eerste keer moesten we het land in. Echter; niet voldoende plek voor ons allemaal. Ik deed de administratie dus mijn collega is met de patiënt en de arts het land ingegaan. En ik ben dus achtergebleven op de luchthaven. Drie uur lang. Gelukkig kon ik daar een beetje winkelen en lezen. Ik was natuurlijk in mijn rode uniform en in combinatie met mijn lengte nogal een bezienswaardigheid. Er kwam op een gegeven moment een klein jongetje met zijn moeder en wilde me dingen vragen…. Helaas sprak hij geen Engels (en moeder ook niet) en ik geen Spaans…
Ook naar Bogota geweest, alleen op de vluchthaven geweest, en daar nogal lang moeten wachten, midden in de nacht. En het was er koud (17/18 graden)!!!!
Inmiddels ben ik met een patiënt ook Medellin in geweest. Onderweg een hele uitleg gekregen van de ambulancemedewerker over wat ze allemaal aan boord hebben. En ondertussen via een slingerweg door de bergen naar het ziekenhuis. Omdat je achterin niet heel veel ziet, heb ik het voor elkaar gekregen om op de terugweg voorin te zitten. Geweldig!! Ook hier liep het tegen kerst en hier en daar waren de huizen uitbundig versierd met allerlei bontgekleurde lampjes. Op een gegeven moment rijden we over de tolweg en ook op de terugweg reden we met zwaailampen omdat we op tijd terug moesten zijn op de luchthaven, anders moesten we in Colombia overnachten, en daar zaten we met zijn allen niet bepaald op te wachten. Maar op een tolweg kom je dus ook tolpoortjes tegen. En we konden gewoon achter in de rij aansluiten, betalen en weer doorrijden…

Mijn leven bestaat dus uit allerlei avonturen op dit moment. Ik vermaak me hier nog steeds opperbest. Het weer verveelt me nog steeds niet. Ik begin echt te wennen aan de warmte. Ik heb het soms gewoon koud, met name ’s avonds als je op het strand of op een terrasje aan het water zit. Maar hé, je hoort mij nog niet klagen hoor!!!

Januari is inmiddels aangebroken en Pa en Ma komen bijna, samen met een oom en tante. Voor de rest staat er nog niet veel op de planning, maar dat kan zo weer veranderen. Dat is het mooie van het leven hier!

Ik meld me weer als ik weer nieuwe avonturen te vertellen heb!

Big hug,
Jolanda