De derde update!

De derde update!

De nachtdienst is bij uitstek het moment om weer een overzicht te geven van mijn belevenissen op Bonaire! We zien ’s nachts niet zo veel patiënten en het houdt me wakker.

Inmiddels ben ik verhuisd. Zoals bekend kreeg ik de eerste 2 maanden onderdak, wat door het ziekenhuis is geregeld. Er zijn verschillende appartementencomplexen waar het ziekenhuis huurt. Ik woonde in een klein complex met in totaal 4 appartementen. Het is niet groot, maar voldoet uitstekend. Een kleine woon/kook/eetgedeelte, een aparte slaapkamer met airco, een badkamer en een tamelijk groot balkon. Ondanks de wind weinig doorwaaien, en de hele dag de zon vol op het dak, dus een nogal warm huis. Dat merk ik nu pas, nu ik verhuisd ben. Ik woon qua indeling in eenzelfde soort huis, qua oppervlakte misschien iets groter. Maar het staat onder de bomen, en mijn hele huis ziet geen zonnestraaltje. Dus in mijn slaapkamer is het redelijk koel. Ook hier heb ik voldoende aan een ventilator, en zelfs die zet ik ’s nachts uit! Een enkele keer lig ik onder een laken, maar merendeel van de nachten lig ik op het dek. Je went ook aan slapen in de warmte.
Het complex heeft ook een zwembad, maar daar heb ik gek genoeg nog niet in gezwommen. Waar ik wel regelmatig in lig, is mijn hangmat. Ik mocht even proefhangen bij de buurvrouw, het leek me namelijk wel lekker, maar ik had nog nooit van mijn leven in een hangmat gelegen. Na 5 minuten was ik om, ik wilde ook zo’n ding. Het is even een investering ($100, maar het is wel een tweepersoons) en je moet hier geduld hebben. Ik ben door de klusjesman 3x naar de winkel gestuurd voor de juiste schroeven. Niet omdat ik nou zo blond ben, maar omdat de klusjesman nogal wispelturig was in zijn mening over de lengte van de schroeven. Ik had eerst keilbouten, op advies van de man in de winkel, maar het moesten gewone schroeven zijn. Hij had me een voorbeeld meegegeven, en die bleken uiteindelijk toch te lang. En toen kwam hij in de muur de bewapening tegen, dus hij heeft er zelf weer een stuk vanaf gezaagd. Ook had ik ècht geen pluggen nodig werd me gezegd. Ook dat gegeven moest ik even verwerken… Het heeft in totaal ruim een week geduurd voordat de haken hingen, en toen ben ik er heel voorzichtig gaan liggen… De haken hangen nog steeds! Dus ik ook! En ik heb ook al plekken bedacht waar de haken in Nederland komen te hangen. Zowel in de tuin als op zolder. Als ik terugkom is de hele zolder tenslotte leeg, dus kan ik in de winter daar hangen. Ik kan daar nu al naar uitkijken!

Dan het werk.
Ik hou me voornamelijk bezig met werken op de spoedeisende hulp. De ritten die ik met de ambulance maak, zijn op twee handen te tellen. Zoals ik in Nederland het ongeluk niet aantrek, gebeurd dat hier ook niet. De echt-ernstige-dingen-teller staat op dit moment op 2. Toevallig wel twee keer hetzelfde, een ongeval waarbij een jonge knul en een scooter betrokken zijn. Zie hiervoor het vorige verslag.
Maar dan het vliegen. Op voorhand leek me dit geweldig om mee te maken. En in de realiteit is dit ook zo! Je wordt hierin door je collega’s ingewerkt. Je staat in principe 2 vluchten boven de bezetting, om een beetje te leren hoe de logistiek in zijn werk gaat (lees: de papierwinkel), hoe een patiënt van het ziekenhuis, met de ambulance, naar het vliegtuig komt (via de achterdeur) en hoe deze, via een ingenieus gemaakte aluminium brug, in het vliegtuig geschoven wordt (letterlijk). Het vliegtuig ziet er aan de buitenkant best wel groot uit, maar schijn bedriegt. Er is een looppadje van ongeveer 30 cm, en ik moet verplicht in een haakse hoek staan, omdat het bepaald niet hoog is. Tot op heden heb ik alleen maar stabiele patiënten vervoerd, ik ben heel benieuwd hoe het gaat als de patiënt ècht ziek is. Je hebt namelijk bijzonder weinig beweegruimte.
Ook heb ik een opleiding tot flight-nurse gevolgd. Drie dagen cursus over beveiliging en instructies op een luchthaven, nogmaals oefenen met het inladen van de patiënt, een rondje om het vliegtuig en uitleg gekregen over allerlei vernuftige apparaatjes die aan de buitenkant van het vliegtuig zitten en meer informatie over wat (lucht)druk met je doet op het moment dat je in de lucht bent. En uiteraard weet ik nu alle ins en outs over wat je altijd op het veiligheidsfilmpje ziet als je gaat vliegen!
Detail: Op twee van de drie cursusdagen had ik er ook nog een gewone dienst achteraan!
Naast mijn gewone rooster heb ik nu dus ook stand-by diensten voor het vliegen. Meestal is dit aansluitend op een dienst. Dit betekend dat ik telefonisch bereikbaar moet zijn. Als er een patiënt gevlogen moet worden, word ik gebeld en krijg ik een vluchttijd te horen. En dan moet ik dus naar het ziekenhuis. Deze uren vallen buiten de 40- urige werkweek. En samen met allerlei andere randzaken, maakt dat ik toch wel regelmatig met het werk bezig ben. Maar het vliegen is uiteraard ook wel heel erg leuk. Tot nu toe ben ik alleen nog op de luchthavens geweest van Aruba en van Curaçao. Ik wacht nog op mijn eerste vlucht naar Colombia, en dan het liefst ook het land in. Dat schijnt best een happening te zijn.
Er zijn trouwens twee vliegtuigen. In principe vliegen we met een supersnelle lear-jet. Maar een enkele keer vliegen we nog met het oude vliegtuigje. Deze is veel kleiner dan de nieuwe, heeft geen drukcabine en maakt superveel lawaai. Voordeel is wel dat dit vliegtuig door één piloog bestuurd kan worden. Ik heb een vlucht met dit toestel gemaakt, en we zijn leeg naar Curaçao gevlogen. De plek naast de piloot was vrij en ik mocht daar dus zitten. Supervet!

Vorige week was hier ook een beroepenmarkt. Scholieren van de hoogste klassen van de lagere school komen hier informatie inwinnen over allerlei soorten werk. Het ziekenhuis (als grootste werkgever van het eiland) was hier ook vertegenwoordigd. We stonden er met een aantal, om te vertellen wat het werk in een ziekenhuis, op een spoedeisende hulp en op de ambulance inhoudt. Laten zien/ervaren hoe het is om op een plank vastgebonden te worden en gipsen. En vooral het gipsen was erg populair. Op een gegeven moment stonden er 3 rijen van 10 kinderen te dringen voor de tafel. Allemaal uitgestoken armen die van gips voorzien moest worden. Maar die kinderen waren zo enthousiast, dat ze nogal begonnen te dringen. De tafel kwam steeds dichter naar ons toe. En we stonden op het toneel! We zijn er net niet vanaf gevallen! Daarna buiten nog een scenario gedraaid. Een auto-ongeluk nagebootst, met 4 slachtoffers. Samen met de brandweer, erg leuk. Na die oefening, toen ik dus al aardig munt was, gewoon nog weer een late dienst er achteraan! Het kan hier allemaal.

Afgelopen weekend was het zover! De koning en de koningin zijn bezig met hun tour over het Caribische gebied en deden zaterdag Bonaire aan. En waar in Nederland minimaal 30 kilometer dranghekken opgesteld worden, is er hier de politie iedereen op afstand aan het houden. En men luistert daar gewoon naar! Een geweldige happening, en ik was precies op tijd terug van de vlucht om nog wat foto’s te schieten.

Mijn sociale leven:
Dat bloeit hier volop. Het zijn met name collega’s van het ziekenhuis, die hier net als ik voor een korte of langere tijd werken/leven. Er wordt regelmatig wat georganiseerd of spontaan wat in de groeps-app gegooid. Wie komt komt, wie niet komt niet… Net zo makkelijk. In de praktijk komt het er op neer dat ik, naast mijn avonddiensten, bijna elke avond weg ben.
Op woensdag avond is het hier bioscoop avond. Eigenlijk is het een appartementencomplexje waar toeristen verblijven, maar daarnaast is men uiteraard altijd op zoek naar lucratieve bijverdiensten. Dus een openlucht bioscoop, met de nieuwste films.
Ook regelmatig aan het snorkelen. Ik heb nog steeds af en toe het idee dat ik in een aquarium zwem, zoveel vissen. Inmiddels van de week ook mijn eerste schildpad gespot. Wat een gracieus beest is dat!
Ik zal weer wat foto’s toevoegen. Hierbij moet gezegd worden dat alle foto’s van mezelf zijn, behalve die onder water genomen zijn. Ik heb wel een onderwater camera, maar die zijn nog niet vol/ontwikkeld. Dus als er interessante foto’s bijzitten, komen die later!

Tot zover weer, jullie zijn weer aardig bij!

Big hug,
Jolanda