De eerste maand

Time flies when you’re having fun!!

Hemeltjelief, wat vliegt de tijd hier…. Echt niet normaal. Ik woon hier inmiddels alweer anderhalve maand. Ik begin het steeds leuker te vinden, begin hier steeds meer mijn draai te vinden.

Ik ga verder waar ik vorige keer gestopt ben…

Mijn eerste werkdag! De goden waren mij goed gezind, de eerste twee dagen dat ik dienst had, hebben we nauwelijks een patiënt gezien. Dus royaal de tijd voor allerlei regeltjes/instructies/afvinklijstjes/rondleidingen/mensen handen te schudden. Omdat er vandaag ook een nieuwe anesthesist was begonnen die ook gaat vliegen ging er een ambu naar het vliegveld, dus ook meteen even ingestapt. Het duurt nog even voordat ik ingewerkt word voor de vliegdiensten, maar dit kon ik mooi even meepakken. En aan de buitenkant ziet het er nog aardig uit, maar van binnen is het superklein. Binnenkort (als in: deze week) heb ik mijn eerste inwerkdagen voor het vliegen, dan zal ik ook wat foto’s maken.
De tweede dag zowaar een amburit. Een onwelwording. Ik ben met een collega meegereden en me op de achtergrond gehouden. Ik wilde vooral zien hoe hier gewerkt wordt.
Het team bestaat uit verschillende opleidingsniveau’s. De gespecialiseerde verpleegkundigen, veelal uit Nederland, die de spoedeisende hulp opleiding hebben of ambulance verpleegkundige zijn ( ik ben beide). En de verpleegkundigen die een extra opleiding hebben gevolgd. Dit is een opleiding waarbij ze getraind worden volgens het ATLS-protocol. Volgens dit protocol worden wereldwijd de trauma-patiënten op dezelfde manier opgevangen. (eigenlijk kun je alle patiënten met dit protocol zo benaderen) De ambulance verpleegkundigen mogen zelf beslissingen nemen en behandeling starten zoals zij gewend zijn in Nederland te doen. Alle andere verpleegkundigen moeten eerst overleggen met de ziekenhuisarts, en onder hun supervisie werken. Ook als zij besluiten een patiënt thuis te laten, gaat dit in overleg met de arts.
De patiënten die je ziet met al hun aandoeningen zijn natuurlijk niet anders dan in Nederland (of waar ook ter wereld), dus het werk op de SEH pak ik vrij makkelijk weer op… Iets met een oude liefde. Bloedafnames, wondjes verbinden, pleisters plakken, infusen inbrengen, gipsen.
Mijn eerste klapper ook gehad! Scooter tegen een scooter. De jongen in kwestie lag aardig in de kreukels! Nou moet ik daar wel wat aanvullende informatie over geven… De wegen zijn niet zo strak geplaveid als in Nederland. Er wordt behoorlijk gesleuteld aan het wegdek. Soms gaat er nieuw asfalt overheen, waar men meteen weer overheen mag rijden. Het gevolg hiervan is dat het asfalt er meteen weer uit ligt, wat weer als gevolg heeft dat er enorme kuilen in de weg zitten, die alleen maar groter worden, doordat hij niet altijd ontweken kan worden. Soms wordt het gevuld met klinkers, en als er dan een tropische regenbui overheen gaat, spoelt het zand weg, samen met de klinkers, dus ook dan ontstaat er een kuil. Tot zover het wegdek… De kledingcode op een scooter: ( of een motor, net zo makkelijk) Een korte broek, een t-shirtje (of soms dat nog niet eens), en een helm is natuurlijk niet cool, dus die heeft men hier ook niet op. Gedragscode op een scooter: Zodra het maar even kan; de gashendel open, lekker verkwistend gas geven en het liefst een wheely maken… Dan de staat van onderhoud van de scooter (of motor; of auto…) ehm… Niet. En je hebt hier last van overstekend wild… De ezels, de geiten en de leguanen.
Tja… Dus de jongen in kwestie is de volgende dag, op kosten van de zorgverzekering, een tripje naar Aruba gaan maken… Daar gaat hij weer opgelapt worden.

Ook mijn eerste nachtdiensten gehad hier. En zoals het hoort… Weinig te doen. De eerste twee nachten zelfs 1 en geen patiënt! Gevolg is dat je tamelijk lang behoorlijk stil zit. In een ruimte waar de airco het bijzonder goed doet  Ik heb gewoon het kippenvel op de armen gehad. Ik moest gewoon even naar buiten om weer op te warmen. Het moet niet gekker worden! Gelukkig komt er binnenkort een fleecevest vanuit Holland, zodat ik de koude werknachten kan doorstaan.

Ik heb inmiddels ook de eerste feestdag hier meegemaakt. Dia di Boneiru, dag van de vlag. Een dag waar overdag het officiële gedeelte is (geskipt..) en ’s avonds veel muziek, eten, mensen… Kortom: een klein feestje. Hier heb ik ook mijn eerste lokale eten gegeten. Gabitru stoba. Stoofvlees van de geit. En ik heb me laten vertellen dat er allerlei delen van de geit ingaan, tot de ingewanden aan toe. Ik had ook verschillende consistenties in mijn mond, dus het zou zomaar kunnen. Het was niet heel vies, maar ook niet verschrikkelijk lekker. Wie weet probeer ik het nog een keer. Ik zie het regelmatig terugkomen op allerlei evenementen. Die avond ook ontzettend jaloers naar de zwierige heupen van de Bonairianen gekeken. Wat dansen zij makkelijk en verleidelijk. Waanzinnig om te zien!

Ook kennis gemaakt met de bankwereld.
Omdat ik hier een jaar blijf, moet ik een Bonairiaans rekeningnummer hebben. Ik naar de bank. Goedemiddag Mevrouw, ik wil graag een rekening openen. Dat kan, u kan een afspraak krijgen voor over 2 weken, eerder is er geen ruimte. (!!!?!!!). U gaat dit niet serieus menen. Om hier klant te worden, moet ik twee weken wachten? Ja Mevrouw, eerder is echt geen ruimte, en u moet allerlei dingen meenemen. Daar had ik rekening mee gehouden, en dat heb ik nu allemaal bij me, tot een werkgeversverklaring aan toe! Oh… Nou bij hoge uitzondering kon ze dan wel alles kopiëren en de aanvraag in gang zetten… Wat fijn, dank u voor de medewerking. Over anderhalve week moet u terugkomen en dan krijgt u toegangscodes voor internetbankieren, een bankpas en een pincode. (ik moest in de tussentijd ook nog een keer terugkomen om een handtekening op de aanvraag te zetten).
Na effe ruim een week krijg ik een mailtje; de spullen lagen op de bank, of ik even langs kon komen om te tekenen en de spullen in ontvangst te nemen.
Ik dus weer naar de bank: 8 (!) handtekeningen gezet en met 4 (!) enveloppen rijker de deur weer uitgegaan. Ik hoor er steeds meer bij.

Om mij heen begin ik aardig wat mensen te verzamelen die hier ook tijdelijk komen werken. En allemaal met hetzelfde doel. Werken, kennis overdragen, soms een hele afdeling runnen, maar ook plezier maken/af en toe een borreltje drinken/ samen dingen beleven. Velen zijn hier alleen, een enkele heeft zijn/haar gezin mee. Het jammere is dat men hier over het algemeen voor een half jaar zit. Dus als hun tijd er hier opzit, blijf ik achter, en moet ik weer opnieuw beginnen met verzamelen. Ze vertrekken allemaal rond hetzelfde tijdstip. Maar ach, dat is zorg voor later.
Vooralsnog beleef ik daar nu veel plezier aan en gaan we nog meer leuke dingen doen. Bijvoorbeeld snorkelen. Ik heb een mooie snorkelset aangeschaft en een van de collega’s was op zoek naar een nieuw snorkelmaatje. Zij weet hele mooie plekjes, dus we gaan binnenkort samen een keer op pad. Hier in de buurt is Divi Flamingo Resort, en daar mag je gratis gebruik maken van de ligbedden op een betonnen pier. Hier omheen liggen allemaal keien/rotsblokken en begint het koraal. En hier zwemmen heeeeeel veeeeeel vissen. Alsof je in een aquarium zwemt. Die collega gaat me leren hoe je met een snorkel ook wat dieper kan zwemmen, zodat je toch wat meer tussen de vissen zwemt. Bovendien zit daar ook ergens een paartje zeepaardjes. Dus die gaan we binnenkort ook even vereren met een bezoekje. Zwemmen is hier trouwens een goede gewoonte. Aan die betonnen pier zit een trappetje, waardoor je makkelijk het water in en uit kan. En dan zwem je naar de volgende pier en weer terug. Een retourtjes is ongeveer 300 meter, dus als je dat drie keer doet, heb je al bijna een kilometer zwemmen te pakken.
Dit vormde dan weer een goede training voor de jaarlijkse swim naar Klein Bonaire. Dit is afgelopen weekend weer geweest. We waren iets te laat, maar we konden ons met terugwerkende kracht nog wel inschrijven. Bij deze tocht is een enkele reis 900 meter en je kunt kiezen of je je daar laat oppikken door een boot, of dat je terug zwemt. Ik ben terug gezwommen, zo eigenwijs ben ik wel. Maar het is open (zout) water, met stroming en wind… Dus naar rato zal het wel iets langer zijn geweest… Maar hé… alles voor het goede doel (de jeugd van Bonaire) En ik kan wel zeggen: ”Been there, done that, got a t-shirt (and a picture).

Inmiddels heb ik een auto gekocht. Je kan op dit eiland bijna niet zonder. En vanmiddag voor het eerst getankt. Ook al een ervaring op zich. Uiteraard de vraag: aan welke kant zit de tankdop ook alweer, uiteraard aan de andere kant. Ik dapper het tankpistool in de tank hangen, komt er geen benzine uit. En de pomp gaf ook niet bijster veel aan…. Dus maar even gevraagd hoe het hier werkt. Ik blijk dus eerst naar een loketje te moeten gaan. Daar zeggen voor hoeveel dollar ik wil tanken, betalen, terug naar de auto, en dan tanken…. Dat is nog eens een handig systeem tegen benzinediefstal….

Ook de huisvesting voor de rest van de periode is rond. Een collega gaat eind deze maand verhuizen naar Aruba, en ik neem haar huis over. Een modern huis, met hele goeie wifi ( dat is namelijk in het appartement waar ik nu woon echt verschrikkelijk) en een zwembad!!! (gemeenschappelijk, maar dat doet er niet toe.) Het complex is bewaakt en heeft een huismeester. En bij de ingang moet je over een wildrooster, dus geen ezels, met hun uitwerpselen, in de buurt! Eind deze maand verhuis ik.

Nog een hilarisch moment meegemaakt. Een collega had wat eten voor zichzelf geregeld, maar had ook van andere mensen wat toegestopt gekregen. Dus hij had veel te veel eten. Of ik het bij het personeelsrestaurant eten op wilde halen ( wat hij gereserveerd had) en op wilde eten. Natuurlijk doe ik dat. Wat is het eigenlijk? Geen idee, zegt hij, volgens mij iets met kip en rijst. Dus ik naar het restaurant, het eten opgehaald en mee naar huis genomen. Bijna alle maaltijden worden hier in van die pvc bakjes geserveerd, zo ook deze. Er zit een groot vak voor, met veel rijst, een klein vakje rechts boven voor het vlees, kip in dit geval. En een klein vakje links boven, voor een ietsiepietsie groente. Dit is hier tamelijk duur, dus daar wordt op bezuinigd. Ik kom met dit soort maaltijden lang niet aan de norm van 2 ons. Dit wordt overigens ruim goedgemaakt door iemand op de poli gynaecologie. Deze heeft een bijbaantje. Die snijdt heel veel fruit in hapklare brokken en verkoopt dit dan voor 3 dollar. Ik heb laatst zo’n bakje gewogen. Ruim 7 ons. Het fruit bestaat uit voornamelijk watermeloen, met een beetje meloen/pruim/appel/rozijnen/ twee dadels/druiven/schijfjes sinaasappel. Erg lekker.
Bij die warme maaltijd (want daar was ik gebleven voor ik afdwaalde) zat ook een pvc beker. Ik gokte al wel dat daar soep in zou zitten en daar ben ik niet zo van (klein jeugdtraumaatje), en uit pure nieuwsgierigheid heb ik die toch even geopend. En je raadt het nooit. Het is hier (alle dagen) 30 graden gemiddeld (beetje afhankelijk van het tijdstip van de dag) en in die beker zit erwtensoep!!!!! En nog hele lekkere ook!!! Waarschijnlijk zat er niet meer vlees in dan de rookworst die goed vertegenwoordigt was, maar was wel zoet. Net zoiets als de tomatensoep van de chinees, die is ook altijd zoet. Ik heb zitten smullen!!!

Aan het eind van de maand zijn er twee collega’s van de ambulance bijgekomen (een uit Amsterdam, en een van de RAVU. Die een beetje op sleeptouw genomen. Ik heb dat zelf heel erg gewaardeerd toen ik hier net was. Je komt hier in den vreemde en zoek het allemaal maar uit. Het is heel fijn dat iemand je dan even helpt.

Het leven is een groot feest. Eind vorige maand heeft Karin Bloemen het eiland bezocht, en die heeft samen met Cor Bakker een optreden gegeven. Heel erg leuk. Ook wel een bijzondere gewaarwording om met je voeten in het zand, wind door je haren en een aangename temperatuur, zo’n optreden mee te maken. Pak ik maar mooi even mee!

Het contact met Nederland gaat eigenlijk heel goed. Mijn wifi is bizar slecht in dit huisje, maar ik heb inmiddels een plekje gevonden waar ik goed kan skypen. Als ik straks in mijn nieuwe huis zit, zal dat alleen maar beter gaan. Verder blijft mijn What’s app het gewoon doen op mijn Nederlandse nummer, dus op die manier kun je mij bereiken ( 31 6 106 84 330). Voor SMS-jes en in noodgevallen is mijn Bonairiaanse nummer ook te bereiken ( 599 780 25 11).

Zo, dat was een heel verhaal…

Volgende maand weer!

Groet en big hug,

Jolanda